به دل مهر سلطان غازی بجوی

به جان مدح سلطان محمود گوی

یکایک به تاراج دادند روی

پراگنده گشت آن همه گفت و گوی

زورقه چه خیزد، چه آید از اوی؟

ز جوی تهی آب دریا مجوی!

چو کردند از هر سویی جست و جوی

سوی خانهٔ ورقه دادند روی

عم ورقه آن مهتر نام جوی

که بد باب گلشاه فرخنده روی

پریشان دلیران پرخاش جوی

نهادند یکسر به پیکار روی

که من بر نخواهم همی تافت روی

ز حی بنی ضبه وز قوم اوی

ز تو من بپرسم سخن راست گوی

به من به گراید دلت یا بدوی

نشست از بر بارهٔ رزمجوی

به کینه نهاد او سوی رزم روی

ربیع ابن عدنان چو از پیش اوی

سوی کینهٔ ورقه آورد روی

گمانی چنان برد کان ماه روی

ز مهر دل آمد بدیدار اوی

چو یک بار دیگر ببینمش روی

توام کش چو بکشد مرا عشق اوی

کنون ای پری چهرهٔ خوب روی

به یک سونه این کینه و گفت و گوی

ز بهر ای پرخاش، وز گفت و گوی

بحی بنی ضبه دادند روی

چنان گشت گلشاه را روی و موی

کزو گشت گیتی پر از گفت و گوی

شده شخصش از مهر آن مهر جوی

ز ناله چو نای وز مویه چو موی

شدش شادمان زن به گفتار اوی

ز شاد سوی ورقه بنهاد روی

چنین گفت ای مادر مهرجوی

کنون این سخن را چه چیزست روی

بلاشک چو مر ورقه را دید روی

سپارد همه مال و ملکت بدوی

گر از روی من می بتابی توروی

مجویم،‌ وگر جویی از خاک جوی