هزار سال به امید تو توانم بود

هر آنگهی که بیایم هنوز باشد زود

مرا وصال نباید همان امید خوشست

نه هر که رفت رسید و نه هر که کشت درود

مرا هوای تو غالب شدست بر یک حال

[...]

کو قدم تا بدین طریق رود

یا کجا گوش کاین سخن شنود

هر چه آورد از عدم به وجود

از وجود همه تویی مقصود

از عدم آمده به شهر وجود

کرده منزل به طالع مسعود

چون زفطرت تو بوده‌ای مقصود

همگنان چون برادران حسود،

روزی خود به پر چرخ‌کبود

نتواند کسی به جهد افزود

زانکه او ظالم و مسلمان بود

خلق‌، عاجز، خدای، ناخشنود

عقل را خود به خود چو راه نمود

پس به شایستگی ورا بستود

هست در هر مکان خدا معبود

نیست معبود در مکان محدود

هرکه شد لحظه‌ای ز خود خشنود

سالها بند شد به آتش و دود

قیس عاصم ضعیف حالی بود

که نکردی طلب ز دنیا سود

بوشعیب الاُبی امامی بود

که ورا هرکسی همی بستود

در ره آخرت ز بهر شنود

کمتر از کودکی نشاید بود

ایمن از مکرِ تو نشاید بود

طاعت و معصیت ندارد سود

هرچه بودست و هرچه خواهد بود

آن توانند کرد کو فرمود

بی‌ریاضت نیافت کس مقصود

تا نسوزی ترا چه بید و چه عود

بر دمید از میان آتش و دود

چون صدای ندای حق بشنود

این صنم کرده سال و مه معبود

وآن جدا مانده از همه مقصود

رفته زو بر عطا چو چرخ کبود

تا به گردن در آفتاب فرود

هرچه مکنون غیب حضرت بود

به کم از ساعتی مرا بنمود