جان بداد اندر آن غم و حسرت

باد بر جام خصم او لعنت

آن که بودش که یافت این فرصت

که برو باد تا ابد لعنت

باد بر دوستان او رحمت

بابر دشمنان او لعنت

کسی از حیز سرگذشت نجست

حیز را کون گذشت باید گفت

که چرا با چنین قد و قامت

کودکی را همی کنی طاعت

دل که باشد چنین امانی دوست

نه دلست آنکه هست پارهٔ گوشت

جانت از لقمه‌ای گِرد راحت

چون دو لقمه خوری بُوَد آفت

زاغ غمگین شد و برفت از دشت

شاد بلبل به جای او بنشست

می‌دهم جان و می‌برم حسرت

شربتم ضربت و شفا شدّت

در جهان فراخ با نزهت

چکنی این کریجِ پر وحشت

هرکه تنها روی کند عادت

همچو خورشید شب کند غارت

خوی شیران پذیر با صولت

همچو گربه مباش دون همّت

عقل داند به عقل باز شناخت

دیده را جز به دیده نتوان یافت

ذرّه‌ای تیغ شاه با صولت

عدد خلق کشت در خلقت

همه چون حور و آدمی صورت

همه چون شیر و اژدها صولت

کافرم گر تو زین ره و سیرت

هیچ بینی به چشم سر جنّت

حاجب خاص را همان ساعت

بفرستاد از پی دعوت

فرق ناکرده محنت از منحت

عقل از ایشان بداشته عدّت

همه را زرق و حیلت است آلت

نیست از علم و حلمشان عدّت