از جواب و سوال ما دانی

شاید ار زیر کی فرو ماند

گرد گفت محال را چه عجب

کاینهٔ عقل را بپوشاند

زان که خورشید را ز بینش چشم

[...]

ای که تا طبع سنایی نامهٔ مدحت بخواند

لولو مدح ترا بر ساحت گردون نشاند

لب نهال قوت جانداشت گویی آن زمان

کانچه گوش از لب همی بگرفت بر جانها فشاند

مادحان را بس تو نیکو دار کز بهر کرم

[...]

تا ابد بینوا بخواهم ماند

فحش و بد بر زبان نخواهم راند

قیمت این سخن کسی داند

که همه نقش معرفت خواند

وهم کآنجا رسد فروماند

ابجد سر نخواند، نتواند

تو چه گویی ابد نخواهی ماند؟

نامهٔ مرگ برنخواهی خواند ؟

زآنکه این دیده دید نتواند

دیده از دیدنش فرو ماند

دادهٔ خود سپهر بستاند

نقش الله جاودان ماند

عقل درمانده را بدین درخواند

زانکه درماند هرکه زین درماند

نام ایشان چون روح باقی ماند

ورچه گردون فنای ایشان خواند

تو چه دانی که دایه به داند

شرط کار آنچنان همی راند

تا ترا از قضاش برهاند

ابله آنکس که اینچنین ماند

از تو بیم و امید دولت راند

چون تو رفتی امید و بیم نماند

صرصر این شمع را بننشاند

جان او نیم عطسه بستاند

پس از او حق نیاز بستاند

چون نیازش نماند حق ماند

گفت روزی دِهم همی داند

تا بُوَد روح رزق نستاند

تا بدانجا که ما و تو داند

چون همه سوخت او و او ماند

او ز تو حسبتِ تو می‌داند

چون تویی را به خود همی خواند

ملکها راند هرکه سوی تو راند

باز درماند هرکه زین درماند

دست گوهرشناس به داند

چون کف پای بر صدف راند