ز دولت نخل امید کسی گر بارور گردد

بباید با ضعیفانش محبت بیشتر گردد ...

... گناه کیست در فردا تو را جا در سقر گردد

اگر بار امل ها را ز دوش خویش برداری

طمع از آرزوی نفس دوراندیش برداری ...

... بسازم یا بسوزم درد دل با کس نمی گویم

سبکباری همان از آمد و رفت جهان جویم

چو من عور آمدم بار کفن را هم نمی خواهم

چرا با دیده روشن شوم در چاه غفلت گم ...

... ز بس از خودستایی ها کشیدم ذلت و خواری

به دوش خود ز ما و من گرفتم بار بیزاری

نهادم پای گمنامی به اقلیم سبکباری

حریصم آنقدر اندر جهان صامت به غمخواری ...

... گلستانی خوش ولی پژمرده اندر نوبهار

هر طرف زیبارخی شمشاد قد عناب لب

رو به خاک افتاده از تیغ اجل بی برگ و بار

تازه دامادان شبستان عدم را کرده فرش ...

... اندر آن گلزار ناکامی شدم سرگرم سیر

کرده بر احوال یک یک باز چشم اعتبار

جمله را خاموش دیدم از سخن گفتن ولیک ...

... تا به کی سقف عمارتهای خود زیبا کنید

جمله بربندید چون ما بار از این دار فنا

این حکایت را برای دیگران انشاء کنید ...

... اولش از ترک اولی گشت عمری دیده تر

بعد از آن هجران حوا کرد او را اشکبار

سر به درد و غم قرین شد از غم داغ پسر ...

... یک به یک کردند از این دار فنا رو در بقا

سر به سر بستند از این دیر کهن بار سفر

جمله را نقد نفس افتاد چون اندر شمار ...

... چون به روی سینه اش جا کرد این زشت پلید

شاه دین گوهرفشان از لعل گوهربار شد

زاری آن بی گنه ننمود بر قاتل اثر

سر جدا از جسم وی با کام آتشبار شد

هیچ میدانی چه می فرمود صامت زیر تیغ ...

... دانای رموز ازل و نکته بی چون

کنز خفی بار خدا گوهر مخزون

از سیل حوادث همه گیتی ز تو مأمون ...

... غالب شده از بس که به ما سوء سریره

در دادن خمس آن همه اخبار کثیره

در ترک زکات این همه عصیان کبیره ...

... بگرفته فرا ظلم و ستم در همه آفاق

اخبار شما گشته همه جعلی و الحاق

مومن شده گوگرد مسلمان شده تریاق ...

... نیست کاری جز خیانت کار او

کی کند عاقل به خاین اعتبار

بستی از مستی بدین خرمهره مهر ...

... ای به غفلت در بیابان عدم

تو به خواب و همرهان بستند بار

می رسد از کاروان بانک رحیل ...

... ای خفته در سراچه غفلت ز جای خیز

بربند بار جان که دگر کاروان گذشت

قارون مگر نداشت بسی نقد سیم و زر

دیدی که آخر از سر آنها چسان گذشت

چندان به دوش خویش بکش بار معصیت

کز موقف حساب الهی توان گذشت ...

... ندا آید که ای بدکار چونی

متاع معصیت در بار چونی

نمی ترسیدی آن روز از عذابم ...

... داشت جا بر روی اورنگ وداد

خیل خاصان از برای بار عام

سر به کف استاده در صف سلام ...

... در گدایی تاج سلطانی به فرق

باری آن درویش از درگاه شاه

گشت داخل در میان بارگاه

اعتنا ننموده بر شاه خدم ...

... زین بتر دیگر مگر باشد گناه

کاین چنین بی رخصت دربار شاه

دست را بر چشم بینا می نهی ...

... رو دگر این هرزه گویی کن رها

گفت پس شاه شما این بارگاه

از کجا آورده با این دستگاه ...

... کرد با نفس از سر عبرت خطاب

کی به زیر بار عصیان گشته خم

تا به کی سازی به جان خود ستم ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سما بار دگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سمابار دیگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سما بار دگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سما بار دیگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد

پیر و جوان یکباره دل از دست داده

مرد و زن اندر بزم ماتم رو نهاده ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سما بار دگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شد

ارض و سما بار دگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد ...

... وقت عزا شد ماتم به پا شده

ارض و سما بار دیگر ماتم سرا شد

وقت عزا شد

... در ره سودای حسین بن علی سر نهاد

بر سر وی خسرو بی بار و مددکار شد

چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ...

... تشنه جدا کرد سر سبط نبی از قفا

صامت از این مرحله از چشم گهربار شد

چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ...

... دگر مپسند بر عباس درد و محنت دنیا

که نتوانم کشم بار غم هجران یاران را

بده ذانم که شاید گیرم از این قوم دون آبی ...

... نخورد آب ولی پر کرد مشک و شد ز شط بیرون

که بارید از عدو تیر بلا چو ابر باران را

برای حفظ مشک آب پیش حمله عدوان ...

... صفوف کفر درید و مظفر و منصور

شط فرات به شمشیر شعله بار گرفت

میان شط شد و بر آب آنچنان نگریست

شطی میان شط از چشم اشکبار گرفت

به یاد تشنه لبان آه سوزناک کشید ...

... دید نبود این جهان را جز غم و رنج و تعب

زحمتش بار گران و محنتش دردی الیم

دیده بست از فطرت پست لییم روزگار ...

... با همه بخشایش و احسان خود جانا چرا

زیر بار منت خلق جهانم می کنی

از تجلی های نور طور دورم ساخته ...

... افتاده سرم به زیر از خجلت تو

از جمله کار و بار خود نومیدم

اما دارم امید بر رحمت تو

... بدان کوش اندر برکردگار

سبک بار آبی به روز شمار

ره پیشوایان دین پیش گیر ...

... حسین ای مرا نو گل گلشنا

بهین میوه ی شاخ بار آورم

جگر گوشه ی نازنین دخترم ...

... که از پرده ی چرخ فریاد خاست

پر آوای ماتم شد آن بارگاه

خروش از زمین شد به خرگاه ماه ...

... فزودی زنو داغ برداغ من

به مینو که غم را درآن نیست بار

نمودی روان مرا سوگوار ...

... هیون را بپویم ز پی مرحله

به هر منزل از دیده ی اشکبار

بشویم ز مشکینه مویت غبار

زبد پاس درهر مکانت کنم ...

... غلامان و یاران خود را سرود

که زی بار بستن گرایید زود

بسی اشتر راهور آورید ...