نظر خدای بینان طلب هوا نباشد

سفر نیازمندان قدم خطا نباشد

همه وقت عارفان را نظرست و عامیان را ...

... شب و روز رفت باید قدم روندگان را

چو به مأمنی رسیدی دگرت سفر نباشد

عجب است پیش بعضی که تر است شعر سعدی ...

کاروان می رود و بار سفر می بندند

تا دگربار که بیند که به ما پیوندند ...

... هرگزش گوشه خاطر به گلستان نرود

سفر قبله دراز ست و مجاور با دوست

روی در قبله معنی به بیابان نرود ...

... گفت سعدی صبر کن یا سیم و زر ده یا گریز

عشق را یا مال باید یا صبوری یا سفر

... می روم بی دل و بی یار و یقین می دانم

که من بی دل بی یار نه مرد سفرم

خاک من زنده به تأثیر هوای لب توست ...

... گرچه در کلبه خلوت بودم نور حضور

هم سفر به که نماندست مجال حضرم

سرو بالای تو در باغ تصور برپای ...

... که به دل غاشیه بر سر به رکاب تو درم

گر به دوری سفر از تو جدا خواهم ماند

شرم بادم که همان سعدی کوته نظرم ...

... کجا روم که دلم پای بند مهر کسی ست

سفر کنید رفیقان که من گرفتارم

نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما ...

... حالا به عشق روی او روزی به پایان می برم

سعدی دگربار از وطن عزم سفر کردی چرا

از دست آن ترک خطا یرغو به قاآن می برم ...

... نه نشاط دوستانم نه فراغ بوستانم

بروید ای رفیقان به سفر که من اسیرم

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را ...

... وگرنه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم

رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی

خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم ...

... هرگز این توبه نباشد که گناهی ست عظیم

ای رفیقان سفر دست بدارید از ما

که بخواهیم نشستن به در دوست مقیم ...

... عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا

هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکری

... یکی لطیفه ز من بشنو ای که در آفاق

سفر کنی و لطایف ز بحر و کان آری

گرت بدایع سعدی نباشد اندر بار ...

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی ...

... گویی که به جسم در میانی

آن را که تو از سفر بیایی

حاجت نبود به ارمغانی ...

... آزاد بنده ای که بود در رکاب تو

خرم ولایتی که تو آن جا سفر کنی

دیگر نبات را نخرد مشتری به هیچ ...

ز دریای عمان برآمد کسی

سفر کرده هامون و دریا بسی

عرب دیده و ترک و تاجیک و روم ...

... جهان گشته و دانش اندوخته

سفر کرده و صحبت آموخته

به هیکل قوی چون تناور درخت ...

... نخواهد به سامان در این ملک زیست

سفر کردگان لاابالی زیند

که پرورده ملک و دولت نیند ...

... یکی حرف در وی نیاموختی

چو بی بهره عزم سفر کرد باز

بدو گفت دانای گردن فراز ...

... که با راست طبعان سری داشتی

سفر ناگهم زان زمین در ربود

که بیشم در آن بقعه روزی نبود ...

... نه گیتی پس از جنبش آرام یافت

نه سعدی سفر کرد تا کام یافت

دل از بی مرادی به فکرت مسوز ...