... زان می که روح افزا بود گنگ ار خورد گویا شود

یک جرعه در دریا شود صد در غلتان پرورد

در دل چکانی جان شود کفر ار خورد ایمان شود ...

... تار گیسوی تو سنبل را پریشان کرد و رفت

از فراقت لعل و یاقوت و صدف دریا گرفت

بلبل از شوق گل رویت چمن مأوا گرفت ...

... خاک را اوج ثریا میدهد

قطره را پهنای دریا میدهد

خامشی را شورش محشر کند ...

... راز این نه پرده در صحرا فکند

قطره تا همپایه ی دریا شود

ذره از بالیدگی صحرا شود ...

... کوه چون از خود رود صحرا شود

شکوه سنج جوشش دریا شود

موج تا موج است در آغوش بحر ...

... از نوا بر ناخدا افسون زند

کشتیش در قعر دریا افکند

نغمه هایش از دلت دزدد ثبات ...

... پخته فطرت صورت کهسار باش

حامل صد ابر دریا بار باش

خویش را دریاب از ایجاب خویش

سیم شو از بستن سیماب خویش ...

... برگ و ساز هستی موج از رم است

کوه چون این طعنه از دریا شنید

هم چو بحر آتش از کین بر دمید

گفت ای پهنای تو آیینه ام

چون تو صد دریا درون سینه ام

این خرام ناز سامان فناست ...

... یا خود افزا شو سبک رفتار شو

ابر برق انداز و دریا بار شو

از تو قلزم گدیه ی طوفان کند ...

... نغمه یی با هم نوایان ساز کن

ور عقاب استی ته دریا مزی

جز بخلوت خانه ی صحرا مزی ...

... بحر گوهر آفرید از تاب او

موج در دریا تپید از تاب او

خاک از موج نسیمش گل شود ...

... همت از تسخیر موجود آزمود

کوه و صحرا دشت و دریا بحر و بر

تخته تعلیم ارباب نظر ...

... دست رنگین کن ز خون کوهسار

جوی آب گوهر از دریا برآر

صد جهان در یک فضا پوشیده اند ...

... باده اندر تاک و بر گل شبنم است

چون بدریا در رود گوهر شود

جوهرش تابنده چون اختر شود ...

... نوای زندگانی نرم خیز است

به دریا غلت و با موجش در آویز

حیات جاودان اندر ستیز است

... به خود پیچیده ام تا زیستم من

درین دریا چو موج بیقرارم

اگر بر خود نپیچم نیستم من

... نپنداری که در تن آرمید است

که این دریا به ساحل در نسازد

... عشق

ز افسون تو دریا شعله زار است

هوا آتش گذار و زهردار است ...

... یکی قطره باران ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جایی که دریاست من کیستم

گر او هست حقا که من نیستم

ولیکن ز دریا برآمد خروش

ز شرم تنک مایگی رو مپوش ...

... با موج در آویز نقش دگر انگیز تابنده گهر خیز

من عیش هم آغوشی دریا نخریدم

آن باده که از خویش رباید نچشیدم ...

... چون صبح به باد چیده دامی

پیچیده بخود چو موج دریا

آواره چو گرد باد صحرا ...

... ز قید و صید نهنگان حکایتی آور

مگو که زورق ما روشناس دریا نیست

مرید همت آن رهروم که پا نگذاشت

به جاده یی که درو کوه و دشت و دریا نیست

شریک حلقه رندان باده پیما باش ...

موج را از سینه دریا گسستن می توان

بحر بی پایان به جوی خویش بستن می توان ...

... گر به خود محکم شوی سیل بلاانگیز چیست

مثل گوهر در دل دریا نشستن می توان

من فقیر بی نیازم مشربم این است و بس ...

... آتش شوق سلیمی نه تو داری و نه من

خزفی بود که از ساحل دریا چیدیم

دانه گوهر یکتا نه تو داری و نه من ...