... بی منت دیده خلق عالم دیدن

بنشین و سفر کن که به غایت نیکوست

بی زحمت پا گرد جهان گردیدن

... کین درد کسی دگر ندارد

تا در سفر اوفکند دردم

می سوزم و کس خبر ندارد ...

... چون نامتناهی است ذره

خواجه سر این سفر ندارد

آن کس گوید که ذره خرد است ...

... در همه عالم تو را خواهیم یافت

گر همه عالم سفر خواهیم کرد

گرچه هرگز نوحه ما نشنوی ...

... برتر از هفت آسمان خواهیم کرد

وآن سفر کافلاک هرگز آن نکرد

ما کنون در یک زمان خواهیم کرد ...

... بی توشه خون جگرم گر نخوری تو

در وادی عشق تو سفر می نتوان کرد

گفتی چو بسوزم جگرت آن تو باشم ...

... یا به بتری گردد یا گلشکری سازد

جان عزم سفر دارد زین بیش مخور خونش

تا بو که ز خون دل زاد سفری سازد

این عاشق بی زر را زر نیست تو می خواهی ...

... آنچه هست از اندک و بسیارم اینک می رسد

روی تو ماه است و مه اندر سفر گردد مدام

همچو ماه از مشرق ره یارم اینک می رسد ...

... هرگز دلی به پای بیابان نمی رسد

چندان به بوی وصل که در خود سفر کند

عطار را به جز غم هجران نمی رسد

... درداد ندا که همچو ذره

فانی صفتی که در سفر شد

موی سر زلف ماش جاوید ...

... بشست از جان و از دل دست جاوید

کسی کو مرد راه این سفر شد

درین ره هر که نعلینی بینداخت ...

... هرگز کسی ندیدم کانجا پدید آمد

مردان این سفر را گم بودگی است حاصل

وین منکران ره را گفت و شنید آمد ...

... عطار مرا حجاب راه است

با او به سفر نخواهم آمد

... بر گام نخست بود مانده

آنکو همه عمر در سفر بود

وانکس که بیافت سر این راه ...

... می رو و یک دم میاسا از روش

کاین سفر در روح جاویدان نمود

گر تورا افتاد یک ساعت درنگ ...

... زانکه استعداد باطل کرده ام

چون به مقصد ره برم چون در سفر

در هوای خویش منزل کرده ام

راه خون آلوده می بینم همه

کین سفر چون مرغ بسمل کرده ام

گر گل آلود آورم پایم رواست ...

... یک گام چو بیشتر نهادم

گفتی سفری بکن که در راه

از بهر تو صد خطر نهادم

از خاک در تو برگرفتم

آن روی که در سفر نهادم

فراشی خاک درگه تو ...

... آنگه که دلم چو آفتابی شد

در خود همه چون فلک سفر کردم

افسانه دولت تو می گفتند ...

در سفر عشق چنان گم شدم

کز نظر هر دو جهان گم شدم ...

... چون مسافر تویی و من هیچم

من هیچ آخر این سفر چکنم

چون تو جوینده خودی بر من ...

... برامید تو در پی عطار

سفر اندرون توان کردن