... از پس سالی هزار چشم بد روزگار

برد ازین مرغزار لاله و ورد طری

دست قضا زین اساس ریخت در و بام و سقف ...

... بشتاب و تلافی کن تاراج زمستان

کو سوخته سرو چمن و لاله بستان

داد دل بستان ز دی و بهمن بستان ...

... قولشان یکسر خلاف و عهدشان یکباره سست

لاله هاشان خار و زر مس کارهاشان نادرست

کس درین مردم درستی یا جوانمردی نجست ...

... گاه در بازارشان گرمی گهی سردی رسد

لاله را زان قوم نیلی پیرهن زردی رسد

کی دوایی دردشان را به ز بیدردی رسد ...

... میی کو یادگار از دولت کاوس کی باید

بصحرا در شدن با لاله رویی نیک پی باید

در آنجا ساختن عود و رباب و چنگ و نی باید ...

... روز تاریکتر از نیمه شب

لاله در باغ چو نیش افعی

باده در جام چو زهر عقرب ...

... رنگ بنفشه یافته رخسار چون گلش

بیجاده فام کرده لب لعل لاله گون

گیرم که من بزعم شما باشدم گناه ...

... بلبل مست نوازنده بگلبن بربط

لاله همچون ورق و ژاله بر او همچو نقط

باد استاد سخن گستر و مرغان شاگرد ...

... رخ از ماورد روشن لب ز می مست

بسان لاله در باغ دلم رست

بگفتا دیدم اندر عالم خواب ...

... به دربار تو دارم بث شکوی

منم دشتی که خارم لاله و گل

زمینم سبزه و ریحان و سنبل ...

... ماه مفتون آب و گل شده است

لاله در بند خار و خس نشود

حور با دیو همنشین نسزد ...

... تو نیز ای هنری شه نکو جدا کردی

ز لاله خار وز در خاره وز شهد گبست

چو باب علم گشودی تو بسته شد در جهل ...

... قبا ز لعل بر از سیم و پیرهن ز حریر

کله ز مشک و رخ از لاله و لب از مرجان

بدست هر یک از آنان هزار جام و برو ...

... بحر سازد به خون دیده شناه

لعل روید به جای لاله ز خاک

سیم خیزد همی به جای گیاه ...

لاله رنگ رنگ ازو روید

بوستان بهار را ماند ...

... فغان بر آمد ز سرو و شمشاد

خروش برخاست ز لاله و گل

شدند مرغان به سوگواری ...

... بحر سازد بخون دیده شناه

لعل روید بجای لاله ز خاک

سیم خیزد همی بجای گیاه ...

... بر آن باغ و بستان و کشت تو باد

بر آن لاله و سوسن و شنبلید

بر آن سرو و شمشاد و ناژ و بید ...

ما را چه که باغ لاله دارد

ما را چه که خسته ناله دارد ...

... بیاراست رخسار و بالا فراشت

گل و لاله از چهره در باغ کاشت

بتان سر نهادند بر پای او ...

... ولیکن نیفتاد برگ از درخت

چو سنبل شد آن لاله پرتاب و پیچ

ولی شکوه بر لب نیاورد هیچ ...

... آبش از سلسبیل برده گرو

لاله اش بر مه افکند پرتو

باده آنجا چه آبرو دارد ...

... نشیند گل چو شاهان بر سر تخت

به پیش گل ستد بر پایه لاله

یکی چون می یکی هم چون پیاله ...

... تموز و دی بباغ ما بهار است

شب ما روز و زندان لاله زار است

وگرنه از بهار و باغ و گلگشت

چه سود آنرا که دور از خانمان گشت

چه سود از لاله چون دل داغدار است

چه سود از گل که تن پژمان و زار است ...