من نمی آیم به هوش از پند بیهوشم گذار

بحر من ساحل نخواهد گشت در جوشم گذار

گفتگوی توبه می ریزد نمک در ساغرم ...

... با سبکباران چه سازد قلزم پر شور و شر

کف به ساحل می رسد از سیلی موج خطر

صحبت نیکان بدان را خوب رسوا می کند ...

... زینهار ای ماه مصر از چاه و زندان غم مخور

چون فتد دامان ساحل کشتی مارا به دست

خاک خواهد زد به چشم شور طوفان غم مخور ...

... پای فرسوده چه گل چیند ازین نشترزار

رفرف موج درین بحر به ساحل نرسید

کشتی ما چه خیال است که آید به کنار ...

چشم آرام مدارید ز سر منزل عمر

که سبکسیرتر ازموج بود ساحل عمر

سیل ازکوه گرانسنگ به تعجیل رود ...

... میار جز سخن راست بر زبان زنهار

اگر به ساحل مقصد رسیدنت هوس است

چو موج باش درین بحر خوش عنان زنهار ...

... مرو چو سایه به دنبال این و آن زنهار

گرفت دامن ساحل خس از سبکروحی

گران مباش درین بحر بی کران زنهار ...

... برهرکه درمقام رضا قطره می زند

هرموج از این محیط بود ساحل دگر

دل بسته ام به پرتوشمعی که هرنفس ...

... نیست جزباد بروت از عشق زاهد نصیب

ساحل از دریا چه دارد غیرمشتی خار و خس

بر نمی آید به قانع زور بازوی حریص ...

... سایه های برزمین چسبیده رافریاد رس

از کشاکشهای بحر ای ساحل آرام بخش

این خس و خاشاک طوفان دیده را فریاد رس ...

... معنی پوشیده را از صورت دیبا مپرس

قسمت ساحل ز دریا جز کف افسون نیست

حال گوهرهای بحر از مشت خاک ما مپرس ...

... دیگر ز بی نیازی آن آستان مپرس

بنگر چه رغبت است به ساحل غریق را

صایب عیار شوق من و اصفهان مپرس

... گوشه ای گیر از محیط بیکنار آرزو

بیش ازین خاشاک این دریای بی ساحل مباش

داغ محرومی منه برجبهه اهل سؤال ...

... نیست جان بی قراران را به تن دل بستگی

پیش پای موج ساحل گر نباشد گو مباش

تا هدف جایی نمی استد خدنگ گرم رو

در میان راه منزل گر نباشد گو مباش

کشتی دریای بی ساحل نمی دارد خطر

اهل دل را خانه گل گر نباشد گو مباش ...

... چند در پرده توان بود زخاکستر خویش

کشتی خویش به ساحل نتوانی بردن

تادرین بحر فلاخن نکنی لنگر خویش ...

... ازگهر سنجی این جوهریان نزدیک است

که ز ساحل به صدف بازبرم گوهر خویش

عالم از خامه شیرین سخنم پر شورست ...

... چه زنم قطره درین بحر به امید کنار

چون گهر گرد یتیمی است مرا ساحل خویش

آب چون ابر کند همت سرشار مرا ...

... بسیار دیده ام من در زیر پا سرخویش

از خشکسال ساحل اندیشه ای ندارم

پیوسته در محیطم ازآب گوهر خویش ...

... عشق درآمد به دلرفت ز سر عقل و هوش

روی به ساحل نهد کف چوزند بحر جوش

صحبت ما حال شد قال سر خودگرفت

سیل به دریا رسید ماند به ساحل خروش

مغز به باد فنا رفت ز سودای عشق ...

... که را زهره است راز عشق را در دل نگه دارد

صدف را سینه چاک آرد به ساحل گوهر عاشق

به اوج لامکان پرواز کردن از که می آید ...