ز افسانه کی به شب مژه ما به هم رسد

از حرف و صوت کی لب دریا به هم رسد

برده شوریدگیم از خود و صهبا در پیش

طرفه سیلی ست به دنباله و دریا در پیش

سرو نازت چو به گلگشت گلستان آید ...

سحاب خشک دیگر از کجا پیدا کند اشکی

مگر اشک ترم در دامن دریا کند اشکی

به کاویدن برون آرند آب چشمه ساران را ...

نشد از گریه مستانه ساقی دل کنم خالی

من دریاکش این پیمانه را مشکل کنم خالی

نوازش از غم جانان ز من قالب تهی کردن ...

... حزین از همت مردانه دارم شرمساری ها

اگر دریا و کان در دامن سایل کنم خالی

... ز ره وامانده سرگشته رایی

کنون دریاب کار افتاده ای را

زبون مگذار زار افتادهای را ...

... ولیکن صبر کم دل ناشکیباست

درین یک قطره خون آشوب دریاست

دلی کز داغ دوری ریش باشد ...

... به عالم قطره را باشد همین کام

که در آغوش دریا گیرد آرام

زبانم را ازین گستاخ گویی ...

... آیینه حق درون و بیرون

دریاکش فیض صبحگاهی

مفتون کرشمه الهی ...

... چون موج خطر گرفت بالا

افشاند سر آستین به دریا

آرام گرفت بحر پرشور ...

... خاموشی من زبان گویاست

گوهر وصاف ابر و دریاست

بزم صله ات یکی ست با فرض ...

... هرچند مجال حرف تنگ است

معنی دریا و ظرف تنگ است

سرمایه دل زیان ندارد ...

... مردم رمه اند و تو شبانی

نیک و بد کار خویش دریاب

عیب است به چشم پاسبان خواب ...

... فضولی کند قطره را منفصل

فراخ است دریا و تو تنگدل

شعور تو ای پای بست غرور ...

... ز عشقت گر افتد شراری به دل

به دریا شود قطره ات متصل

فروغی به هر دل که از عشق ریخت ...

... به لب ساغر خویش از داغ دل

خوشا ساقی عشق دریا نوال

خمار است با وی خیال محال ...

... چه می پرسی ازلطمه سنجی ضعیف

که خس ناتوان است و دریا حریف

جوانی کند کوه را زیر دست ...

... به دامن دل از دیده خوناب کرد

به خون خفته مژگان دریا مدار

چو ابر سیه دل ببارید زار ...

... می نیابی پس از هزاران سال

دل دریاکش و زبان مقال

همه گویا و گنگ از که و مه ...

... لخت کوه است کز فراز افتد

موج معنی ز کلک دریا دل

ریخت چندان که بحر شد ساحل ...

... نه شراب عوام بازاریست

دل دریاکشی همی باید

که ازین جرعه بحر پیماید ...

... نه به فکرم سر است و نه گفتار

سخنم چیست موج دریا بار

حق علیم است کاندرین پیشه ...

... کوچه بسی باشد و صحرا یکی

قطره فزون از حد و دریا یکی

راه نوردان سبیل سفر ...

... زخم نمک سود مرا شور بیابان داده ای

آشوب مژگان مرا هم چشم دریا کرده ای

کو قدر غم پروردگی کو مزد دیرین بندگی ...

... در پرسشت به لب نفسم می تپد به خون

ای ماهی بریده ز دریا چگونه ای

ای دل که بود سجده برت فرق آفتاب ...

... جهان جویای آن گوهر چه در بحر و چه اندر بر

همه لفظند او معنی همه جوی اند او دریا

رسول حق تعالایی سپهسالار مولایی ...

... کس مسلمان کی تواند کرد هندوی تو را

جویبار دیده خود را اگر دریا کنم

کی توان در بر کشیدن سرو دلجوی تو را ...

... راستی را از زبان موج نشنیده است آب

جلوه مستانه دریا را سعیدا شد نصیب

در پی آن نازنین از بسکه گردیده است آب

... اشک ما اکثر حجاب دیده ما می شود

همچو موج بحر گاهی بر رخ دریا نقاب

مبدأ درمان و درد خویش می دانیم کیست ...

... با توست یار لیک سعیدا تو غافلی

دریا همیشه با لب ساحل برابر است