... مسافتی است ترا ریسمان صفت بس دور

بسی نشیب و فرازت بره چوکفش و کلاه

زتنگنای قبا تا بجا مه کاه قبور ...

... روا که داشت دگر ره بتاره طنبور

چو کفش راست یقین پایه فتادن خویش

برآمدن بسر منبرش بود زغرور ...

... زیر و بالا نبود مجلس الباس مرا

کفش و دستار ندانند کدامست اینجا

جامها سر بسر از داغ اتو سوخته دل ...

... میبرد از راستی این را و آنرا میرسد

عید آمد وزکلاه و کفش نوایعاریان

مژده پوشش بجمعی بی سر و پا میرسد ...

... در بغل بغچه نیارد که نهد در بازار

نظم از کفش و کلاهم سر و پا پیدا کرد

قالبی کوی ندارد خبری زین اشعار ...

... دریچه زبهشتم بر وی گردد باز

مخور چو بیسر و پایان غم عمامه و کفش

که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز ...

... بحضور نازنینان غم دل دراز کردن

چو خراب کفش دستار شده واجبست قاری

خطر نشیب دیدن حذر از فراز کردن

... از در در آمدی و من از خود به در شدم

در انجمن ز شادی دستار و کفش نو

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم ...

انکه راهست کفش در پامنک

نتواند نهاد گام فراخ

... دیگری گفت ساترالدین کرباس ضاعف گتکه درین قضیه چرا تن با خود گرفته است هر چند که از برای مهر مال تمغا میدزد و پنهان میشود و در قدکها هر لحظه برنگی دیگر بر میآید تا نشناسندش چرا خود او نکرده باشد بعضی گفتندبابا نمد بارانی دام پشما کنده را اگر پشمی در کلاه بودی ایندست درازی چون آستین کپنک از و واقع نمیشدعلم الدین پوشی لازال پوشه از آنمیان گفت اینقصه چون قصه دستار دراز کشید از رختهای گریبان گرد کرفته خاک انداز کنید وطاس عرقچین بگردانید باشد که ظاهر شودبرک سفید میگفتاصبحت فی جوارالله پشمینه سیاه میگفتامسیت فی امان الله طیلسان والضحی میخواند پریخوان شرب زرکش را بخواندند از جیب مشک و عبیر و عنبر گشته بر آتش اطلس قرمزی نهاد و بوی برد که این رختهای برده در محفل الباس که تشریف نو پوشند یادر مجلس سور یا عروسی یابینه حمام بلکه بدست شما خواهد افتاد رمال مختم را حاضر کردند که دزد را بازدید کن طبع صوفی کرد او را بمیلکی خشنود کردند مصرع مانده دزد فالگیر ببرد

قرعه مسواک بینداختند رمال خشتکی از جامه اطلس ماوی بعوض پیروزک سبز برداشت و بقلم دو گل که دگمه بر آن مینهند کشی چون خط ابیاری بکشید وگفت قبض الخارج در نقش نشسته است این کار بنا گوش زردیست نه عجب اگر خود رنک باشد که کیسه تهیست و از لباس معنی عاری چون بازرگانان مایه در باخته اندیشه مدارید که بخیه اش باروی کار خواهد افتاد کفشش بروزی مباد هر که این عمل کرده همکنان نذر کردندکه اکر بیابند برهنگان را به کپنک و کرباس بپوشانندمن ستر مسلما سترالله فی الدنیا و الآخره مع القصه شحنه کلاه نوروزی و امیر قطیفه و عسس شب کلاه و پا کار موزه و جاسوس حنین و غماز لنگوته در کمین بودند و تفحص و تجسس مینمودند که مصراع جویندگی عین یابند گیست دبیر صاحب تدبیر قلمی عرضه داشتی بخط مخفی بسلطان سقرلاط نوشت که چنین صورتی روی نموده پیک نیمتنه را بطلب منادی زن چرخ ابریشم دوانیدند تا بیامد و در چارسوی بزازان بازار بلند این ندا کرد که بشنوید ایجامه داران عبارت و رخت پوشان دکان بصارت بشنوید جامه در مصر طبیعت بافته و بجندره ریاضت چندره پرداخته و بازرگان عالم غیب آورده و اهل شیراز و دیگر ممالک آنرا دیده و شناخته اند و پسند افتاده رن ش از خیال خاصست و نشان از اختراع خواص در کاغذ معانی پیچیده

درزیش درزی معنی و خرد استادست ...

... هر کسی را که بخت برکردد

قصه بر پادشاه سقرلاط عرضه کردند حال جامها بگفتند نشان والا صادر شد که بند حمل در گردن او کنند از میلاق چپ و راست نمد بیاویزند زردک و میلک و ریشه بسحاقی که همجامه او بودند و غالب آنست که با او همدست شده سجاده و علم مرشدی برگرفتند و تسبیح گوی گریبانرا دست پیچ کردند و بسالوس دستار سالو برگرفتند و چون کفش بر زمین افتادندو گفتند ما خاک بر گرفته شماییم این البسه که روغنی بآن نریخته او را ببخشید پادشاه سقرلاط آستین غضب بر ایشان افشاند و گفت معاذالله که او را چون فش فرو گذارم بر آن اقتصار کردند که دستش چون آستین دگله کوتاه کنند تا دیگر کالای خاص مردم نبرد

هان مهل قاری که دزدند از تو شعر البسه ...

... بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد ...

... مگر از قندس آری وصله بر دامنش دوزی

سلطان چارقب بشیند و تبسمی فرمود چنانچه دندانهای مروارید دگمه اش گشوده شد بازرگان سقرلاط که بزرگ آن بزازان بود از بالای ارمک باانکه نه از قب و نه ازگریبانش بود منفعل گشت و عرق ریزان روی بپادشاه آورد و گفت ما کفش ملازمان شما راست نتوانیم نهاد حاشا که تقصیری باشد و معاذالله که قصوری بود

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست ...

... زافتادگی و زره قدرو جاه

همه کفش باشیم و او شه کلاه

همه رختها چون سپاه آمدند ...

... سنگکی کم ز مهره تسبیح

در کفش سبحه خوان به لفظ فصیح

وان فصیحان دل سیه چون سنگ ...

... ذروه اعتلاش او ادنی

جعبه تیر ما رمیت کفش

چشم تنگ سیه دلان هدفش ...

... سازد از نیزه حسین درفش

تا به پای یزید دوزد کفش

خود نزیبد ز مردم دانا ...

... گرد در پا و کرک در بر داشت

در کفش زاد نی و راحله نی

همرهش کاروان و قافله نی ...

... باشد آسان ازو حذر کردن

نقد جان از کفش بدر بردن

یار بد از فسون و افسانه ...

... نیست از وی مخالفت امکان

در کفش مانده سخت مضطر و خوار

همچو آن زن به دست آن عیار

... ندهد حبه ای برون از مشت

ور درم واری از کفش ببرند

به که دیناری از کفش ببرند

چون نهد خوان در آفتاب به پیش ...

... نگذرد بر زبانت گاه سخن

کفش من تاج من عمامه من

رکوه من عصا و جامه من ...

... خواهم از جود او سخن رانم

چون کفش در و گوهر افشانم

باز گویم که گوهر افشانی ...

... زیر و بالای او هزار خطر

زان هراسان که چون فتد به کفش

ندهد از تاج خویشتن شرفش ...