... که هر فصلی و هر وقتی یکی حال دگر دارد

گهی بر عارض هامون ز برگ لاله گل پوشد

گهی بر ساحت صحرا ز نقش گل صور دارد ...

... ز بهر خدمت از عمدا شکسته قد چون عرعر

بخرمنهای لاله برفشانده دامن لؤلؤ

بچنبرهای مشک اندر نهاده توده عنبر ...

... قطار قطرهای خوی برو چون گوهرین اختر

زدیدارش وثاق من همه پر لاله و پر گل

ز گفتارش کنار من همه پر در و پر شکر ...

... چو هیکلهای چین از نقش آزر

بصحرا بر فشاند لاله و گل

بلاله در چکاند لؤلؤ تر

کند مر آب دیده را مصعد

کند مر خاک تیره را معنبر

بلاله زارها برگسترد سیم

بسبزه زارها برگسترد زر ...

... گاهی نقاب پوشد از پرده بخار

آن لاله نهفته در و آب چشم ابر

گویی که جامهای عقیقست پر عقار ...

... از ژاله نقش این همه پر گوهر بدیع

وز لاله فرش آن همه یاقوت آبدار

رنگست رنگ رنگ همه کوهسار و دشت ...

... پیرامنم ز آب دو دیده چو آبگیر

پیراهنم ز خون دو چشمم چو لاله زار

نه بر وصال روی تو ای دوست دسترس

نه بر دریغ و حسرت هجران تو قرار

گه لاله بر دمد بر خم بر ز خون دل

گه سبزه بر دمد زنم دیده بر کنار ...

... لیکن ستم بود بکنار چنان سگی

سرو ستاره عارض و خورشید لاله پوش

او زن بمزد باشد و این عورتان ما ...

... شمشاد طوق فاخته گردد بکوهسار

خلخال لاله کبک دری را عطا برد

باشد صواب باده چو از ناف یاسمین ...

... از خنده دزدیده فروبسته دهانرا

وان لاله که از حرص ثنا گفتن خسرو

آورد برون از لب و از کام زبانرا ...

... که گلشن را شبه پروین است

گرد بستان ز فروغ لاله

گویی آتشکده بر زین است ...

... راست چون چشم اعور و احول

لاله و گل کفیده روی به روی

چون سماکین رامح و اعزل ...

... ز نرگس مانده باغ و جوی مفلس

ز لاله گشته کوه و دشت حامل

شب سور است پنداری جهان را ...

... جز اندر غایت انعام و اکرام

در او لاله چه داند گفت عامل

چو ابر هاطل اندر حق شوره ...

... عرق به بوی گلابی همی چکد ز مسام

بخار جمره در انگور و لاله در گویی

همی گذارد لعل و همی طرازد جام ...

... کوه در آب رفت از آتش میغ

لاله آتش گرفت از آب زلال

سوسن خوش زبان بدید به گفت ...

... همیشه تا که خط و زلف دلفروز ترا

ز برگ لاله و گل بستر است و بالین است

به تخت و بخت ترا باد بستر و بالین ...

... بیداری شب ز نرگس آموخته ام

زیرا که چو لاله با دل سوخته ام

... کزآن پشت گاو زمین یافت خم

فلک گشت از موج خون لاله گون

سرنامداران بخون شد نگون ...

... نشستند فیلان بخون تا به ناف

پراز لاله شد دامن کوه قاف

کجک در کف پیلبان گشت آل ...

... جهان کرد بر شاه ارژنگ تنگ

ز خون شد زمین هر طرف لاله رنگ

سپهبد به نیروی پروردگار ...

... به برج بره آفتاب اندرون

هوا همچو قیر و زمین لاله گون

چکاوک ز شادی پرافشان شده ...

... یکی باغ دید او چه خرم بهار

همه باغ پر سنبل و لاله بود

ز بلبل همه باغ پرناله بود ...

... تو گفتی که زد غوطه در بحر خون

که ازخون بدی جوشنش لاله گون

سه کس بود مرده ز مردان او ...

... که مهر و مه و آسمان آفرید

گل و لاله و بوستان آفرید

که روشن روانم هوادار تست ...