... خدا از فتنه های موج این طوفان نگه دارد

شدم دریا نشین از گریه بی اختیار امشب

به قربان تو فردا فکر از خود رفتنی دارم ...

... عکس رخت چو عزم چراغان کند در آب

دریا زند چو فاخته از بال موج پر

سرو قدت چو جلوه مستان کند در آب ...

... بحر بی پایان ما را نیست امید کنار

دست و پا تا چند ای قصاب در دریا بس است

... وقت شد از دیده ببارم سرشگ

غوطه به دریا زدنم آرزو است

لاله صفت پنجه خونین ز غم ...

... چو کف پامال طوفانم چو خس سیلی خور موجم

سراسر می روم در روی دریا تا چه پیش آید

در این گلزار در جایی به یاد سرو بالایی ...

... ابر تا برداشت نم از دیده من خون گریست

این سزای آنکه با دریا نمک را تازه کرد

باز تن همچون کباب در نمک خوابیده شد ...

... مگر روزی به داغی دسترس باشد اگر باشد

در این دریا مدام از طالع وارون حباب آسا

مرا در دل مراد یک نفس باشد اگر باشد ...

... لوح بر خاک شهیدانش ید بیضا شود

می توان از الفت دریادلان گشتن بزرگ

قطره باران چو بر دریا رسد دریا شود

سینه را خواهم ز پیش دل گذارم بر کنار ...

آب شد دل دست و پا از من نمی آید دگر

قطره شد دریا شنا از من نمی آید دگر

دیده شد تا هم نشین با چشم مست سرمه دار

لب فرو بستم صدا از من نمی آید دگر

چون حباب از تنگ ظرفی در تو ای دریای حسن

یک نفس بودن جدا از من نمی آید دگر ...

کنی گر رو به صحرا روی صحرا می شود آتش

بشویی گر به دریا روی دریا می شود آتش

چو بر دل بگذرد یاد رخت عالم خبر دارد ...

... هر گل قدحی پر ز شراب است در این باغ

هر جنبش اشجار چمن موجه دریا است

هر غنچه سربسته حباب است در این باغ ...

... می برد تا بندر صورت دل سرگشته را

کار ما با چشم خون بار است دریا بر طرف

برگرفت از روی چون گل پرده بلبل شد خموش ...

... گرچه هستم از تهی دستان ولی همچون حباب

خویش را از یک نفس واصل به دریا می کنم

چون ز شیخان ریایی مطلبی حاصل نشد ...

... دل سوزان ز چشمم لخت لخت افتاد بر دامان

به جای اشگ از این دریای خون آذر برآوردم

شکستم بستم از بیم نگاهش آرزو در دل ...

... مرا شد دیدگان لبریز ز اشک گاه گاه دل

دو دریا آب از این یک قطره گوهر برآوردم

ندارم شکوه قصاب از کسی در سوختن هرگز ...

... نهالی شو که در باغ محبت بارور گردی

به دریا موج باش و بر سر آتش سمندر شو

در آیین جهد کن تا روشناس خشگ و تر گردی ...

... ریزم به دیده چند ز دل خون محض را

تا کی ز کوزه آب به دریا کند کسی

حاصل برای عبرت این روزگار نیست ...

... خشک شد با آنکه چشمم چشمه زاینده بود

از هجوم گریه آخر گشت این دریا تهی

چون جرس عمری به سر بردیم در افغان نشد ...

... دل ز وصل انگبین بردار تا مرهم شوی

زد حباب از خودنمایی خیمه از دریا برون

چون صدف پستی گزین تا با گهر همدم شوی ...

... به عقل نازی حکیم تا کی به فکرت این ره نمی شود طی

به کنه ذاتش خرد برد پی اگر رسد خس به قعر دریا

چو نیست بینش به دیده دل رخ ار نماید حقت چه حاصل ...

... تو از ما فارغی کآسوده ساحل چه می داند

چه حال از شورش دریا بود کشتی تباهی را

مگر دریابدم موجی وگرنه دست و پایی کو

که در بحر افکند این بر کنارافتاده ماهی را ...