... سر خذلان زده چون جامه بر سنگ

ز آلایش به هفتاد آب دریا

سه باره رخت ناموسش م طرا ...

یار ما گر میل صحرا میکند صحرا خوش است

میل دریا گر کند در چشم ما دریا خوش است

گر نماید روی او خود رفتن دلها نکوست ...

... داغ سوداشان بجای لاله حمرا خوش است

ای که خواهی شور دریا آب چشم ما به بین

درو لعل از خون دل در قعر این دریا خوش است

ای که هستی میفروشی در جهان جای تو خوش ...

... مستی چرخ از سبوی من است

هفت دریا اگر شود پر می

کمترین جرعه گلوی من است ...

... آنکه بهر او زمین بی خود فلک سرگشته است

کوه ازو نالان و دریا در فغان پیداست کیست

آنکه هر دم صد قیامت آشکارا میکند ...

... می رفت و مرا به حسرت از پی

دریا دریا ز دیده می رفت

می رفت به ناز و رفته رفته ...

... پیش چشمم زبسکه موج زنست

حرف دریا نمیتوانم گفت

بر دلم بسکه تنگ شد زغمش ...

... آخرالامر به گرداب بلا تن در داد

آنکه با ترس نظر بر لب دریا می کرد

بت پرستید و برهمن شد و زنار ببست ...

... گاه جان و تنم او ز آتش حسرت می سوخت

از ره دیده گهم غرقه دریا می کرد

گاه با من ز سر لطف دمی وا می شد ...

... اشک و آهم را دگر جایی نماند

هفت گردون هفت دریا تنک شد

تنک گردد سینه چون دل شد فراخ ...

... ساغرم سرشار شد از فیض حق

آب شد بسیار دریا تنک شد

یافتم چون ره بعشرتگاه قدس ...

... آن قطره بارانم کاندر صدفی افند

بی پرورش دریا دردانه نخواهم شد

معشوق مجازی را هنگامه بازی را ...

... ز در شب چراغ عشق این کاشانه روشن شد

چو آبم برد این آتش ز اشگم دیده شد دریا

چو روزم تیره شد از غم ز آهم خانه روشن شد ...

... بس دل و بس دین به یغما می رود

گر به صحرا رفت دریا می شود

ز آب چشمی کان به صحرا می رود

ور به دریا می رود خون می شود

بس که خون دل به دریا می رود

سرو آزادی نخواهد بعد از این ...

... آب چشم آخر بخواهد بردنم تا کوی دوست

قطره قطره جمع گردد عاقبت دریا شود

پرتوی از مهر رویت گر بتابد بر زمین ...

... گر ز بهر شهوت دنیا در آیی در غضب

نفس فرعونت در آتش از ره دریا شود

گام نه بر گام مردان رهش مردانه فیض ...

... این من از من جدا شود چه شود

این سبو بشکند درین دریا

بحر بی منتها شود چه شود ...

... گه مست زناسوتم گه غرفه لاهوتم

گاه از خم و گه دریا مستانه چنین باید

چشم تو کند مستم لعلت برد از دستم ...

... دربان بآن رو کند از قحطی همدم

نازم بدل و سینه دریا دل خود فیض

هر چند غم آید بودش جای دگر غم

اگر آهی کشم دریا بسوزم

و گر شوری کنم دریا بسوزم

شود دل شعله چون بر یاد رویی ...

چون غمی زور آورد خود را به صحرا می کشم

ناله را سر می دهم از دیده دریا می کشم

راز در دل بیش از این نتوان نهفتن چند و چند ...

... حسرتی زان لعل میگون می کشم

گر کند رطل گران دریا دلی

من ز خون دیده جیحون می کشم ...