... از او سبزه ها چون زبان پرنوا

از او لاله چون کاسه ها پرصدا

کند بحر و بر هر دو ذکرش ولی ...

... بحق شهیدان گلگون قبا

که هستند باغ ترا لاله ها

بصحرا نوردان آگاه تو ...

... به بی صاحبی های ملک وفا

به خون گرمی لاله رنگ شرم

به دلچسبی گفتگوهای نرم ...

... سرآنچنان سرکشی تیز چنگ

فلک ساخت جام می لاله رنگ

کشیدند بر سر گه سرخوشی ...

... بدور افگند آخرت چون شرار

چو ترک است لاله باغ خوشی

ندانم چرا داغ این آتشی ...

... در او آن چنان دیده ام ژاله را

که شوید سیاهی ز دل لاله را

هوایش به نوعی که هر دم سحاب ...

... که چون از لب جوی او سبزه خاست

شکفته گل و لاله ز اندازه بیش

همه بوسه بر کلک نقاش خویش ...

... دریغا گل زندگی بی بقاست

در او بشکفد لاله و گل بسی

که ما رابخاطر نیارد کسی ...

... از آن توفان کند آن باغ سیراب

که جوشد از تنور لاله اش آب

هوا بر دوش مشک از ابر دارد

که گل از خود مباد آتش بر آرد

بروی لاله اش نسرین فتاده

تو گویی کشته بر آتش نهاده ...

... رطوبت آن قدرها دارد آن باغ

که خون شد لاله را دل سوخت تا داغ

رطوبت آنچنان در جز و در کل ...

... بنحوی واله کیفیت باغ

که ته افگنده جام لاله از داغ

ز شوخی از برای سیر بازار ...

... خیز کز کف می رود فرصت چو گل دامن کشان

صحن باغ از لاله و گل جنت المأوی شده

عالم از سرو و صنوبر عالم بالا شده ...

... عندلیب چمنی گشته دلم کز نم اشک

شعله داغ بود لاله سیراب آنجا

شده ام غرقه بحری که ز اعجاز خطر ...

بی غنچه و لاله داغ پیدا

بی نقش قدم سراغ پیدا ...

لاله می روید ز بستر ناتوان عشق را

شعله پرورده است مغز استخوان عشق را ...

... من و گلچینی آتشکده داغ کسی

به تماشای گل و لاله چه کار است مرا

شعله ها نذر جگر کاوی حسرت دارم ...

چشمت به خاک ریخته خون پیاله را

بخشیده توتیای نگه چشم لاله را

تا با خیال زلف تو پیوند کرده ام ...

... از تاب درد کیست ندانم که نوبهار

تبخاله کرده بر لب جو داغ لاله را

گر بی رخ تو صبح به گلشن رود اسیر ...

... می جوشد خنده از گل او

می روید لاله از گل ما

گوشی نکشید گوش دردی ...

... برازنده سینه چاک ابر

ز عکس شفق لاله زار هوا

گداز خجالت گلابش کند ...

... شوخی پیر دلجوان مهتاب

ابرو باران و روح لاله وگل

صبح نوروز می کشان مهتاب ...

موجها برده دل ز باغ در آب

لاله ها شسته روی داغ در آب

چه صنمخانه ای است عالم عکس ...

... شکوه از دست که دارم روز و شب

لاله زار و سنبلستان است اسیر

در غمش اشکی که بارم روز و شب

... آتش و بادی که از نیرنگ خاک و آب ریخت

لاله اشکم غزالان را ز هم چشمی گداخت

قطره خون گرمی کز خنجر قصاب ریخت ...

ز گر مخوییت آتش ز لاله زار گریخت

ز زهر چشم تو صیاد از شکار گریخت ...

... مقصد ز عشق لذت سوز است اسیر و بس

شادم که داغ لاله نمکسود بر نخاست

... یک چمن گل هرگز از آغوش خاری بر نخاست

لاله از تربت فرهاد جز داغم نرست

چون من از خاکستر مجنون شراری بر نخاست

... غبار سوخته ام نور چشم گلزار است

برای گرمی بازار لاله زار پر است

بهار سوخت به صد رنگ و یک نگاه نکرد ...