دریا شود ز گریه رحمت کنار من

از چشم هر که قطره اشکی روان شود

ساحلی نیست به از شستن دست از جانش

آن که سیلاب ز پی دارد و دریا درپیش

ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش

ما و دریا نمودیم به هم گوهر خویش

پیش ازان کز یکدگر ریزیم چون قصر حباب

خیز تا چون موجه دریا وداع هم کنیم

کشاکش رگ جان من اختیاری نیست

چو موج در کف دریا بود اراده من

کیستم من مشت خار در محیط افتاده ای

دل به دریا کرده ای کشتی به طوفان داده ای

... شمع را فانوس از پروانه می سازد جدا

موج از دامان دریا برندارد دست خویش

جان عاشق را که از جانانه می سازد جدا ...

... چون سپند از ناله ای گردد از این مجمر جدا

قطره در اندیشه دریا چو باشد عین اوست

نیست ممکن دل به دوری گردد از دلبر جدا ...

... هست با هر ذره خاک من جنون کاملی

می کند هر قطره از دریای من طوفان جدا

عشق هیهات است در خلوت شود غافل ز حسن ...

... کم نگردد آنچه می آید به خون دل به دست

نیست از دامان دریا پنجه مرجان جدا

قانع از روزی به تلخ و شور شو صایب که ساخت ...

... روشنم شد تنگ چشمی لازم جمعیت است

بر کف دریا چو دیدم کاسه گرداب را

چرب نرمی رتبه ای دارد که با اجرای حکم ...

... ابر چشم من چنین گر گوهر افشانی کند

کاسه دریوزه دریا میکند گرداب را

صبح هر روز از شفق صد کاسه خون بر سر کشد ...

... مگذران در خواب غفلت این شب مهتاب را

کشتی خود را سبک گردان درین دریا که نیست

بهتر از کام نهنگان مصرفی اسباب را ...

غوطه در دریا دهد آتش عنانی آب را

رزق خاک مرده می سازد گرانی آب را ...

... در قطار هرزه نالان چون جرس باشد چرا

تا کسی دریا تواند گشتن از ترک هوا

چون حباب پوچ در بند نفس باشد چرا ...

... می تواند کشت ما را قطره ای سیراب کرد

اینقدر استادگی ای ابر دریا دل چرا

خاک صحرای عدم از خون هستی بهتر است ...

... دست بر دست از سر افسوس مالیدن چرا

از حباب و موج دریا می دهد تاج و کمر

بر سر این خرقه صد پاره لرزیدن چرا ...

... کز گهر باشد هزاران عقده در دل بحر را

عشق دریا دل نمی اندیشد از زخم زبان

کی خلد در دل خس و خاشاک ساحل بحر را ...

... کرد جوهردار آن موی میان شمشیر را

ماهیان را موجه دریا دعای جوشن است

بی زبانی می کند حرز امان شمشیر را ...

... خسروی باید که داند قدر این شبدیز را

خامشی دریا و گفت و گو خس و خاشاک اوست

پاک کن از خار و خس این بحر گوهرخیز را ...

... از حباب خود هزاران چشم در هر جلوه ای

می کند ایجاد دریا تا ببیند خویش را

گر به درد آمد دلت از ناله صایب ببخش ...

... گرد راه از چهره سیلاب می شوید محیط

متصل گردان به دریا جویبار خویش را

بر زر کامل عیار آتش گلستان می شود ...