... سپهبد ز رفتن نمیگشت کند

همی راند اسب و به دستش کمند

برانگیخت از جای سرکش سمند ...

... رسیده در آن قلعه بی بدل

سر پاسبان تا به پای زحل

چو برداشت ترک ختن سر ز جای ...

... عنان تکاور بدان سو کشید

فرودآمد از اسب برداشت زین

بیامد سر چشمه گرد گزین ...

... بگشتند گردان در آن مرغزار

پی اسب آن نامور یافتند

برآن سوی گردان عنان تافتند

بدیدند اسبش به آن کوهسار

گرفتند و بردند مردان کار ...

... بگفتند کای نامدار سترک

بدیدیم اسب یل نامدار

که کردی چرا در لب جویبار ...

... به میدان درآمد که جوید نبرد

دلیری ز لشکر برون راند اسب

بزین برخروشان چه آزرگشسب ...

... بدانجا یلان کی شکار افکنند

بگفت این و برکند از جای اسب

خروشان و جوشان چه ارزگشسب ...

... رسیدند از راه با گیر و دار

سپهبد نشست از بر اسب زود

برانگیخت آن باره مانند دود ...

... چو آن نعره بشنید برجست تفت

نشست از بر اسب و نیزه گرفت

دلیر اندر آمد سوی کارزار ...

... ز سهراب و برزو نژاد منست

فلک زیر اسب چو باد منست

برزمی که من دست یازم به تیغ ...

... سرنیزه برنامور راست کرد

به یک حمله ز اسبش جدا خواست کرد

سپهبد به پیچید ز افزار اسب

بزد تیغ در دم چو آرزگشسب ...

... سرانجام کامد بر نامور

بزد تیغ افکندش از اسب سر

سپهبد به تندی و تیزی چو شیر ...

... سپهبد کمر کینه را بست تنگ

بفرمود تا اسب او زین کنند

یلان را به نخجیر آیین کنند

نشست از بر اسب با ماهروی

برون شد ز قلعه سبک جنگجوی ...

... سمندش یکی شیهه ای برکشید

دلیران شنیدند آواز اسب

بدیدند مردی چو آذر گشسب ...

... همه گنج و مال سپاه سرند

ز اسب و سلاح و چه و چون و چند

همه یکسره زی سراندیب برد ...

... برون آمد از گرد چون تیره ابر

یکی اسب گلگون چو ابر آن عقاب

بزیر اندر آن بسته بر رخ نقاب ...

... به نزدیک شاه دلیران فرست

سپارش بلهراسب بسته دو دست

بگو این بدان شاه یزدان پرست ...

... جوان چون چنین دستبردی نمود

برانگیخت اسب و برون رفت زود

نه بشناخت او راکسی زآن سپاه ...

... بگفت و بخوابید در خوابگاه

بشد پاسبان اردشیر سیاه

چو نیمی گذشت از شب دیو چهر ...

... نه آگاه از این لشکر نه پدر

بدادش یکی اسب هامان گذار

شب تیره گردش برون از حصار ...

... ببوسید دستش یل نامدار

چهل اسب بازین زر پیش داد

چهل نازنین خوبرو بیش داد ...

... بزد بوسه بر پایه تخت شاه

شهش داد اسب و کلاه و کمر

یکی جوشن و تیغ و خود و سپر ...

... فرستاد زی پهلوان سپاه

جهانجوی بر اسب تازی نشست

بغرید زی گرز کین برد دست ...

... چو از فیل جنگی برآورد گرد

بزد اسب رخ بر سوی راه کرد

از آن بیشه شیران برون تاختند ...

... من و گرز و شمشیر و این گرگ ترگ

نشست از بر تازی اسب بلند

خروشان و بسته بزین بر کمند ...

... نبرده کسی جان ز چنگال مرگ

نشست از بر اسب آن نامدار

برفتند تا بر لب جویبار ...

... سپهدار گفتا مشو رنجه زین

که چون من نهم از بر اسب زین

یکی رزم گرز گران آورم ...

... بشد گرم هنگامه کارزار

برآورد آن اسب کان تیغ تیز

درآمد چه شیر ژیان در ستیز ...

... چنان دان که هوشت بسر آمداست

و یا اسب بختت بسر آمده است

چنین پاسخش داد یل شهریار ...

... شنیدم که او بود باذرگشسب

کزینگونه برکاشت از رزم اسب

بیامد بر نامور شهریار ...

... به ایران سپاه آورم من دلیر

نه ارجاسب مانم نه ارهنگ را

نمایم به ایشان ره جنگ را ...

... بجوشید چون بحر زابل گروه

چه سام آنچنان دید برگاشت اسب

درآمد به میدان چه آذرگشسب ...