... درین ستیزه ظهوری گواه غالب بس

من و ز کوی تو عزم سفر دروغ دروغ

وحشتی در سفر از برگ سفر داشته ایم

توشه راه دلی بود که برداشته ایم ...

... به مرگ من که ازین بیش می توان کردن

کسی بجو که مر او را درین سفر غالب

گواه بی کسی خویش می توان کردن

... بشکند ساز وفایی که صدا خیزد ازو

دل به یاران چه ره آورد سفر عرض کند

مگر آهی که ز جور رفقا خیزد ازو ...

... با هیچ علاقه سخت پیوند نبود

مقصود من از کعبه و آهنگ سفر

جز ترک دیار و زن و فرزند نبود

... فرخی صبح عید با تو صفا کردن است

هر که به ناچار کرد از سر کویت سفر

منزلش اول قدم رو به قفا کردن است ...

... فریاد که جز اشک شب و آه سحرگاه

اندر سفر عشق مرا هم سفری نیست

در راه خطرناک طلب گم شدم آخر ...

... یا به حاجت در برش دست طلب خواهم گشاد

یا به حجت از درش راه سفر خواهم گرفت

یا لبانش را ز لب هم چون شکر خواهم مکید ...

... هزار بار به خون گر کشی فروغی را

ز آستان تو بار سفر نمی بندد

... همه شهر پر از تنگ شکر خواهم کرد

هم ز خاک در او سوی سفر خواهم رفت

هم لب خشک به آب مژه تر خواهم کرد ...

... تا وقت باز گشتن چندی عزیز باشی

یک چند از آن سر کو عزم سفر توان کرد

گر بوسه ای توان زد یاقوت آن دو لب را ...

... چو شام زلف تو سر منزل غریبان است

دل غریب من آن به که در سفر ماند

گر اعتقاد به دامان محشر است تو را ...

... ترسم آخر گذرد عمر من از اهمالش

گر بیاید ز سفر یار پری پیکر من

می رود جان گران مایه به استقبالش ...

دامن خمیه سفر از در دوست می کنم

خون جگر بدیده ام پاره دل به دامنم

هیچ کس از معاشران هم سفرم نمی شود

ترسم از این مسافرت جان به در آید از تنم ...

... غیر الم در این قدم هیچ نشد مشخصم

غیر خطر در این سفر هیچ نشد معینم

روز وداع من کسی تنگ دلی نمی کند ...

... وز تو آسان نگشت مشکل من

جانم از تن سفر نمی کردی

گر نمی رفتی از مقابل من ...

... کاو را هلاک خنجر مژگان نمی کنی

ای یوسف عزیز سفر کرده تا به کی

از مصر رو به جانب کنعان نمی کنی ...

نام آن جناب شیخ نورالدین حمزه پدرش عبدالملک بیهقی الطوسی است مدتی با سربداران اسفراین در نظم مملکت کوشید و اما چشم از زخارف دنیوی پوشید جناب شیخ عارفی است کامل و شیخی است واصل فاضلی است مجرد و کاملی است موحد ارادت به شیخ محیی الدین طوسی داده قدم در وادی سلوک نهاده فیض صحبت شاه نعمت الله کرمانی را دریافت و خرقه از دست او پوشید و در بین سیاحت به صحبت بسیاری از اکابر رسید دو نوبت به مکه مشرف گردید شداید سفر بر نفس خود گماشت و به جانب هند لوای سفر افراشت سلطان احمد گلبرگه یک لک روپیه که صد هزار درهم باشد به او داد که سلطان را تعظیم کند قبول ننمود به ایران مراجعت فرمود مدت سی سال در بر رخ بیگانگان بست و بر سجاده طاعت نشست هشتاد و دو سال عمر کرد تصانیف دارد رساله جواهر الاسرار و سعی الصفا و طغرای همایون و عجایب الغرایب از آن جناب است مزار وی در اسفراین واقع است غرض از اشعار آن جناب این ابیات نوشته شد منقصایده

چنانکه هست فلک را دوازده تمثال ...

از اعاظم مشایخ بوده از غایت شهرت محتاج به شرح نیست و جمعی از کبار به خدمتش ارادت داشته نام او عبدالله محمد بن خفیف است و به شیخ کبیر معروف است صد و بیست و چهار سال عمر داشت و در سنه ۳۹۱ رایت سفر آخرت برافراشت این بیت را به آن جناب نسبت است

هرکسی را کارخویش وهرکسی را یار خویش ...

... اندر پی هر نظر نظرهاست

واندر سر هر سفر سفرهاست

ای غافل تن پرست تن دوست ...

و هو مولانا حسین بن حسن از اکابر علما و اماجد فضلا و اعاظم عرفا بوده دست ارادت به جناب شیخ ابوالوفای خوارزمی که از مشایخ سلسله علیه ذهبیه بوده داده است و حسب الاجازه وی پا در بیابان سیر وسلوک نهاده به یمن همت وی طی مقامات طریقت و تحصیل معارف حقیقت کرده تألیفات و تصنیفات دلپسند دارد از جمله شرحی مسمی به جواهرالاسرار بر مثنوی جناب قطب المحققین و فخر العارفین مولانا جلال الدین محمد مولوی رومی نگاشته و در سنه ۸۳۹ رایت سفر آخرت افراشته از اشعار آن جناب است

فی النصیحه و الموعظه ...