ز گفت و گو سبک چون موج طوفان دیده می گردم

ز خاموشی گران چون گوهر سنجیده می گردم ...

... اگر گاهی شکار سبحه صددانه می گردم

زمام ناقه لیلی است هر موج سراب او

در آن وادی که چون مجنون من دیوانه می گردم ...

... که بر گل می خرامم خاراگر در زیر پا دارم

کنار شوق من چون موج آسایش نمی داند

به دریا می روم دست و بغل تا دست و پا دارم ...

... نمی آساید از مشق کشاکش رشته جانم

اگرچه بحر را چون موج در آغوش خود دارم

کنم با روی خندان تلخکامان را دهن شیرین ...

... به همواری مشو از بحر لنگر دار من ایمن

که تیغ آبدار موج در زیر سپر دارم

چو ماهی گرچه در ظاهر گرفتندم به سیم و زر ...

... همان بیطاقتم هر چند دریا را کشم در بر

که در هر جنبشی چون موج آغوش دگر دارم

مدان چون رشته از من هر چه باشد جز تهیدستی ...

... به تار و پود هستی پیچ و تاب ساکنی دارم

ندارم با کمال ناامیدی موج بیتابی

درین دریای پر وحشت سراب ساکنی دارم ...

... که سر می پیچد از یوسف ترازویی که من دانم

شمارد موج دریای سراب از بی نیازی ها

سجود نه فلک را طاق ابرویی که من دانم ...

نوای عندلیبان را زهم نگسسته می خواهم

چو موج این نغمه سیراب را پیوسته می خواهم

می خامم کمال من بود در جوش تنهایی ...

... درین دریای پر آشوب خود را جمع چون سازم

که وحشت می کند از یکدگر چون موج اعضایم

به دنبال تمنا می روم با آن که می دانم ...

... با دل سوخته و خون جگر ساخته ام

منم آن موج سبک سیر که از بی خبری

هر نفس دام تماشای دگر ساخته ام ...

... تا ز خورشید جهانتاب نظر یافته ام

پینه بسته است زخم چون صدف از سیلی موج

تا درین قلزم خونخوار گهر یافته ام ...

... بس که کف بر سر شوریده چو دریا زده ام

دست چون در کمر موج تهیدست زنم

من که چون رشته مکرر به گهر پا زده ام ...

... رفت چون برگ خزان دیده قرار از دستم

گرچه چون موج ز دریا به کنار افتادم

لله الحمد نرفته است کنار از دستم ...

... کشش بحر مرا جانب خود باز کشید

گرچه چون موج ز دریا به کنار افتادم

شد به یک چشم زدن خرج عدم خرده من ...

... نیست از رغبت اگر روی به دنیا کردم

نفس از موج خطر راست نکردم صایب

سر برون تا چو حباب از دل دریا کردم

یاد آن عهد که در بحر سفر می کردم

کمر سعی خود از موج خطر می کردم

چون صدف قطره اشکی که به من می دادند ...

... ساختم چون خس گرداب به سرگردانی

دست چون موج به دامان کناری نزدم

گنج پر گوهر من اشک ندامت کافی است ...

... دم آبی که من از آبله پا دارم

نیست از ریگ روان موج نفس سوخته را

لب خشکی که من از صحبت دریا دارم ...

... عالمی امن تر از دیده حیران دارم

به تهیدستی من خنده زند موج سراب

دامن بحر به کف گرچه چو مرجان دارم ...