... رخساره سروی و خط سبز نگاری ست

هر لاله و سنبل که سر از خاک برآورد

ساقی قدح باده گلرنگ به چرخ آر ...

... ز چشم جان فشان نقش خیالت

چو عکس لاله در جو می نماید

خطت نقشی ست گویا لیک خاموش ...

تا به روی از دیده اشک لاله گون می آیدم

دم به دم از گریه خود بوی خون می آیدم ...

... سرخ رویم همچو گل ای سرو ازین معنی که هست

آب روی من ز اشک لاله گون خویشتن

شام هجران است برخیز ای خیالی و دمی ...

... درست نیست به قول خرد شهادت او

اگر چو لاله به اقبال بندگی گل نیز

قبول داغ تو یابد زهی سعادت او ...

لاله کز گل می برد دل چهره رعنای او

چون کند چون نیست کس را با رخت پروای او ...

... که سر بیخبران را به رمز دریابی

اگر چو لاله بدانی ز بیوفایی عمر

بسی ز آتش دل داغ بر جگر یابی ...

... به باغ دهر سبب بیوفایی عمر است

که لاله غرقه خون است و مرغ نوحه گر است

اگرچه هیچ ندارم به غیر گوهر اشک

به روی دوست که آن نیز جمله در نظر است

مرا چو لاله ز گلزار دهر رنگی نیست

جز اینکه ز آتش اندیشه داغ بر جگر است ...

... آمد بهار و تازه شد از سر روان باغ

صف برکشید لاله کران تا کران باغ

بلبل صلای عشق بزد در میان باغ ...

آن چشم نرگس به سر آن پسر مرا

چون لاله ساخت غرقه به خون جگر مرا

نیک و بدی چو هست به تقدیر چون کنم ...

دل که در دست فراق صنمی پاماله

داغ دارد به جگر زآتش غم چون لاله

نیست کوکب که شب از سقف سما پران است ...

... مرد بر خیز تا بهار کنیم

روی خود سوی لاله زار کنیم

غوژه ای نیست این زمان موجود ...

... در بوستان زخانه حلواگران شهر

بشکفته زلبیای عسل همچو لاله بود

صوفی ز اشتیاق کباب تنور پخت ...

... بجز از غصه و غم هیچ نمی نوشم چون

چه برم غیر خیال رخ آن لاله عذار

چون درین واقعه من بی خور و خوابم ای دیگ ...

... بود به همسایه یکی آن جوان

سرو قدی لاله رخی آن زمان

دلبر بالا قلم جان گداز ...

ای صنم لاله رخ گلعذار

گوش به حال من بیچاره دار ...

... بهر خدا در من مسکین نگر

ای صنم لاله رخ لب شکر

صوفی درویش هوا خواه تست ...

... چه شد که سبزه بزیلو فکندنست سمر

گلست و لاله چو والای سرخ و اطلس آل

لباس شاهد باغ و شکوفه اش چادر ...

... سالکان مسالک اطوار

از گل شرب و لاله والا

گلستانیست کلبه تجار ...

دل ما بدور رویت زچمن فراغ دارد

که چو سر و پای بندست و چو لاله داغ دارد

در جواب او ...