... لباس عاریتی دور کن که دریا را

کمر ز موج وکلاه از حباب می باید

علاج مرده دلان جسم را گداختن است ...

... هزار جوش ترا چون شراب می باید

ز تازیانه موج است آب زیروزبر

زبان خموش به بزم شراب می باید ...

... مقام عرض تجمل میان دریا نیست

چو موج جوهر من در کنار باید دید

اگر چه در خمشی نیز جوهرم گویاست ...

... پی شکستن دل قطره ای بزن چو حباب

که همچو موج توانی به روی آب دوید

نسیم صبح قیامت وزید وبیهوشم ...

... مگر به بحر کله گوشه غرور شکست

که موج تیغ به کف بر سر حباب دوید

چو صایب این غزل تازه خواند در محفل ...

... باشد عیار بی جگری ها به قدر فلس

ماهی ز موج وحشت قلاب می برد

صایب چو لاله هرکه جگر را نباخته است ...

... مکتوب خشک سلسله پای قاصدست

موج سراب را سوی دریا که می برد

راه نسیم نیست در آن زلف تابدار ...

... برقطره ای ندوخته ام چشم چون حباب

موج دلم به ساغر سرشار می پرد

حسن غیور را ز نگهبان گریز نیست ...

از کوچه ای که آن گل بی خار بگذرد

موج لطافت از سر دیوار بگذرد

تا حشر جای سبزه برآید ز بان شکر ...

روزی که خط سر از لب دلبر برآورد

از موج بال چشمه کوثر برآورد

با عشق حسن در ته یک پیرهن بود ...

... بی لنگری مکن که سبکسر درین محیط

چون کف همیشه سیلی موج خطر خورد

هر کس که آشنا به سخن چون قلم شود ...

... برآتشی که تکیه دلم چون کباب زد

در بحر موج خیز حوادث ز سرگذشت

تا یک نفس به کام دل خود حباب زد ...

عاقل ز فکر چون به در کبریا رسد

از موج آب مرده به دریا کجا رسد

در وادیی که خضر در او موج می زند

ما ایستاده ایم که بانگ درا رسد ...

... تا در ترد دست به منزل نمی رسد

موج از حقیقت دل دریاست بیخبر

در کنه ذات کس به دلایل نمی رسد ...

... عاشق به بال جاذبه پرواز می کند

بی موج کف به دامن ساحل نمی رسد

دلهای بیقرار تسلی پذیر نیست ...

... هرگز هلال عید به ابرو نمی رسد

از موج حسن باده یکی می شود هزار

از خط کدورتی به لب او نمی رسد ...

... آن لعل آبدار که می می چکد ازو

بی آب تر ز رشته موج سراب شد

شدگرد خط عذار ترا بوته گداز ...

... صد بار بیش برگه ز دستم گرفته اند

دیوار پست را خطر از موج فتنه نیست

زان مانده ام به جای که پستم گرفته اند ...

... کز جان سخت پشت به کهسار داده اند

دامن فشان چو موج ز کوثر گذر کنند

جمعی که دل به لعل لب یار داده اند ...

... کاین فیض را به دامن شبها سپرده اند

چون موج در سراب غرورند مبتلا

بی حاصلان که دل به تمنا سپرده اند ...

... خود را به هیچ وپوچ گرفتار کرده اند

دامن فشان چو موج ز کوثر گذر کند

آن دیده را که تشنه دیدار کرده اند ...

زیر سپهر دست دعا موج می زند

در خانه کریم گدا موج می زند

غفلت نگر که پشت به محراب کرده ایم

در کشوری که قبله نما موج می زند

آفاق را تردد خاطر گرفته است

هر قطره زین محیط جدا موج می زند

زنهار در حمایت عریان تنی گریز

کز خرقه های صوف بلا موج می زند

بردار می تپد سر منصور و تن به خاک

دریا کجا سفینه کجا موج می زند

چشم هوس چه نقش تواند بر آب زد

آنجا که آبروی حیا موج می زند

درحیرتم که آن گل بی خارچون گذشت

از سینه ای که خار جفا موج می زند

تا خورد استخوان من دلشکسته را

جوهر ز استخوان هما موج می زند

کوه از تجلی توچنان آب گشته است

کز جنبش نسیم صبا موج می زند

تیغ برهنه تو ز جوهر منزه است

این بحر از کشاکش ما موج می زند

صایب مکش سر از خط تسلیم زینهار

کآرام در مقام رضا موج می زند

... آیینه خانه دل من از خیال او

چون کوه قاف موج پریزاد می زند

از ترکتاز عشق کسی جان نمی برد ...