... از حکم او نکشد سر دمی نه خشک و نه تر

به سوی حق بخود از خود سفر کند در خود

شود ز سر خدا پر تهی ز وصف بشر ...

... با منطقیان شدم سخن ساز

چون در که سفر کند ز عمان

افتاد گذار من به میزان ...

... که گردون دورتر گرداند از هم دوستداران را

مگر از کوی او فیاض انداز سفر دارد

وداع طرفه ای می کرد امشب باز یاران را

... ره می نماید بوی خون گم کردگان راه را

پست و بلند این سفر هموار شد بر بی خبر

دیو طبیعت می زند در هر قدم این راه را ...

نه سامان سفر باشد نه سودای حضر ما را

تو ای باد صبا هر جا که می خواهی ببر ما را ...

... غیر امید زیان سود ندارد فیاض

سفر ما که در او بیم خطر مهتاب است

... چمن خزان شد و ما را بهار در نظرست

به دل هوای سفر دارم و ندارم پای

بس است آرزوی من همیشه در سفرست

ز نقل و باده چه ذوقست تلخ کامی را ...

ز رنگ می به رخت تا نقاب در پیش است

نگاه را سفر آفتاب در پیش است

تو تا به خلوت آیینه کرده ای آرام ...

... راه بیراه بریدن روش اهل دلست

گام بی گام نهادن سفر مردانست

شجر بارور خلد که طوبی لقب است ...

... در عشق ز بس نالة فیاض ضعیف است

از سینه سوی لب ره دور سفر اوست

... التفاتی طمع از گوشة دامانی هست

تا نسیم سر زلف تو نیامد ز سفر

کس درین شهر ندانست پریشانی هست ...

... چیزی که غبار از دل پردرد رباید

در خطة تقدیر به جز گرد سفر نیست

فیاض اگر آه تو آتش زن گیتی است ...

سفر عمر زیانست و درو سود عبث

حسرت بود چو اندیشة نابود عبث ...

... وه که دیدار به فردای قیامت افتاد

رخت بردند ز غربت به وطن همسفران

سفر ماست که در بند اقامت افتاد

من و فیاض به هم غرقه درین بحر شدیم ...

... مگر از خطر تو چشمم به سوادی برسد

سفر دور ره زلف تو دارم در پیش

یارب از مایدة زلف تو زادی برسد ...

... زور شیرین همه بر بازوی فرهادی بود

سفر راه محبت چه فراغت بودست

هر قدر رنج که دل خواست درین وادی بود ...

خوش آنکه از سفر آن غمگسار باز آید

که عمر رفته به امید یار باز آید ...

... تا توانی کام دل فیاض بردار از چمن

نیست مهلت آن قدر عزم سفر دارد بهار

... دو اسبه بر سر کین اند مهر و ماه هنوز

هزار مرحله از خویشتن سفر کردم

به این نشان که نیفتاده ام به راه هنوز ...

... ورنه می سازیم ما و دیده با حرمان خویش

زین سفر این مایه حسرت ها که ما را سود شد

تا قیامت پای ما و گوشة دامان خویش ...