نام سرو لاله رخ دانی که چیست

چشمه و آب روان و پای گل

... کوه را از خون چشمم خرقه دوزان سحاب

پاره های لاله گون بر دلق خارا می زنند

خاک پای آن کسانم کز سر دیوانگی ...

... سنگ او پیروزه است و خاک زر

دشت او خلدست و صحرا لاله زار

نیش او نوش و هوایش معتدل ...

... مه منیر در او خادمی پری رخسار

چو زلف لاله رخان حسن سنبلش در تاب

گلش چو گلشن رضوان عری ز شوکت خار ...

... شدم چو مرغ سحر در چمن نشیمن ساز

چو لاله ساغر گلگون بدست و می در سر

نگار زهره جبینم به پیشباز آمد ...

... برسم تهنیت خسروی بجای آور

چرا چو لاله ی حمرا کنی بطرف چمن

ز خون دل می یاقوت رنگ در ساغر ...

... جدا شود ز هیولی تعلقات صور

میان آتش کین بین که لاله ی سیراب

از آب تیغ تو سر برزند چو نیلوفر ...

... که بود نیره ی برج قدس را خاور

عروس نه تتق لاله برگ هفت چمن

تذرو هشت گلستان و شمع شش منظر ...

... بر صدر سلاطین نتوان یافت گدا را

چون لاله عذاران چمن جلوه نمایند

سر کوفته باید که بدارند گیا را ...

... بخیال رخ و زلف تو بود تا دم صبح

بستر خواب من از لاله و ریحان همه شب

در هوای گل روی تو بود خواجو را ...

... هر فتنه که هست از قد آن سیم بدن خاست

سودای دل سوخته ی لاله سیراب

در فصل بهار از دم مشکین سمن خاست ...

... کشید قامت و چون سرو در چمن بنشست

ز برگ لاله ی سیراب و شاخ شمشادش

بریخت آب گل و باد نارون بنشست ...

... مطرب بگوی نوبت عشاق در نهفت

دل را چو لاله از می گلگون شکفته دار

اکنون که لاله پرده برافکند و گل شکفت

خواهی که سرفراز شوی همچو زلف یار ...

... تا تو در چشم منی از لب سرچشمه ی چشم

لاله می چینم و در لحظه دگر می روید

فتنه دور قمر نزد خرد دانی چیست ...

... ظاهر آنست که از خون دل فرهادست

آن همه لاله که بر کوه و کمر می روید

اگر از چشم تو خواجو همه گوهر خیزد ...

... پیش ره یاران وفادار بگیرد

ساقی بده آن می که دل لاله ی سیراب

بی باده ی گلرنگ ز گلزار بگیرد ...

... گر من بی سر و پا را بقدم یاد کنید

در چمن چون قدح لاله عذاران طلبند

جام گیرید و ز عشرتگه جم یاد کنید ...

... از نم دیده و خون جگر فرهادست

هر گل و لاله که از سنگ برون می آید

می چون زنگ بده کاینه ی خاطر ما ...

... گوی دلها در خم زلف چو چوگان تو باد

ای رخ بستان فروزت لاله برگ باغ حسن

عندلیب باغ جان مرغ خوش الحان تو باد

آنکه همچون لاله از مهرش دل پر خون بسوخت

سایه پرورد سهی سرو خرامان تو باد ...

... بجز ارباب نظر کز تو ترا میخواهند

ما چنین سوخته از تشنگی و لاله رخان

آب سرچشمه ی مقصود ز ما می خواهند ...

بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد

بی سرو قدان میل تماشا نتوان کرد ...

... پیوسته وطن بر لب دریا نتوان کرد

چون لاله دل از مهر توان سوختن اما

اسرار دل سوخته پیدا نتوان کرد ...

بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد

بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد

بدان نفس که نسیم بهار چهره گشای ...

... از جرعه ی می بزمگه باده گساران

چون چشم من از خون جگر لاله ستان بود

ناگاه ز میخانه برون آمد و بنشست ...