حرف آخر قافیه

شماره ۱: به مصر و شام که گیرند وقف را به تمام - قضات اگر چه نباشند مستحق آن را

شماره ۲: جامی ابنای زمان از قول حق صم اند و بکم - نام ایشان نیست عندالله به جز شرالدواب

شماره ۳: باز رست از پنجه پنجه گریبان حیات - جامی اما نامدت دامان بهبودی به دست

شماره ۴: ای سهی قد که عمر تو اکثر - گشته مصرف به نحو و تصریف است

شماره ۵: هر پسر کو از پدر لافد نه از فضل و هنر - فی المثل گر دیده را مردم بود نامردم است

شماره ۶: بود شاها رعیت آن خزینه - که در وی گنج های زر دفینه است

شماره ۷: ایا شاهی که هر جا مسند عدل - نهادی ظلم از آنجا رخت برداشت

شماره ۸: غلام خامه آن کاتبم که شعر مرا - چنان که بود رقم زد نه هرچه خواست نوشت

شماره ۹: به بوستان سخن مرغ طبع من اکثر - به هفت بیت شود نغمه ساز و قافیه سنج

شماره ۱۰: هر برق درخشان که بر آید ز بدخشان - صد شعله ازان در دل افگار من افتد

شماره ۱۱: با قضا جامی رضا ده گرچه حکم او تو را - از نکو سوی بد از بد سوی بدتر می‌برد

شماره ۱۲: هر چند زند لاف کرم مرد درم دوست - دریوزه احسان ز در او نتوان کرد

شماره ۱۳: دل درین وحشتگه بیگانگان - یک حریف آشنا حاصل نکرد

شماره ۱۴: مطرب خوش لهجه را حسن ادا باید نخست - تا دمش از رشته جان عقده غم بگسلد

شماره ۱۵: پی لقمه و خرقه هر لحظه ای - نشاید کشیدن ز خلقی گزند

شماره ۱۶: جامی به روی خاک چو یک زنده یافت نیست - خوشوقت مردگان که ته خاک خفته اند

شماره ۱۷: ساغری می گفت دزدان معانی برده اند - هر کجا در شعر من یک معنی خوش دیده اند

شماره ۱۸: جاهل که لاف فضل زند کاش از نخست - آن نقد را ز کیسه خود جست و جو کند

شماره ۱۹: ای خواجه عقل بین که بزرگان شهر ما - بر خویشتن فضای جهان تنگ می کنند

شماره ۲۰: مشو با کم از خود مصاحب که عاقل - همه صحبت بهتر از خود گزیند

شماره ۲۱: معنی جمعیت ار خواهی دلا لازم شمار - سلک صحبت را که جمعیت به جمع اولی بود

شماره ۲۲: هر که ناکس بود در اصل و سرشت - به تقالیب دهر کس نشود

شماره ۲۳: دلا منشین درین ویرانه چون چغد - سوی مرغان قدسی آشیان پر

شماره ۲۴: جامی از قید تعلق چون رهیدی بعد ازین - با مسیحا باش در ملک تجرد هم نفس

شماره ۲۵: هیچ سودی نکند تربیت ناقابل - گرچه برتر نهی از خلق جهان مقدارش

شماره ۲۶: عشوه شاهد دنیا طمع انگیز بود - جامی آن به که ازین می نشوی مست طمع

شماره ۲۷: من که از دولت قناعت رست - گردن همتم ز غل طمع

شماره ۲۸: بسا اخ کز اخوت چون زند دم - دمش باشد چراغ عیش را پف

شماره ۲۹: بهشتی پیکری کز غایت لطف - سپاه نیکوان را بود سر خیل

شماره ۳۰: چنان ز خلق ملولم که تا به چشم نیاید - مرا خیال کسی روز و شب ز خواب گریزم

شماره ۳۱: ایا نور دیده که بینم تو را - شده نقد راحت کم از درد چشم

شماره ۳۲: پست است قدر سفله اگر خود کلاه جاه - بر اوج سلطنت زند از گردش زمان

شماره ۳۳: جامی مبند توسن همت به میخ آز - همچون خران بر آخر آخرزمانیان

شماره ۳۴: برای نعمت دنیا که خاک بر سر آن - منه ز منت هر سفله بار بر گردن

شماره ۳۵: به دندان رخنه در پولاد کردن - به ناخن راه در خارا بریدن

شماره ۳۶: به جنگجو صنم خویش گفتم ای صد بار - رسیده سنگ جفایت بر آبگینه من

شماره ۳۷: جامی ارباب کرم نایاب چون عنقا شدند - اهل همت را بود قاف قناعت فرض عین

شماره ۳۸: مشو مغرور حسن خوبرویان - به زلف دلکش و روی نگارین

شماره ۳۹: هر که دل بر عشوه گیتی نهاد - بر حذر باش از غرور و جهل او

شماره ۴۰: درین نشیمن حرمان مکن به کس پیوند - که هر کسی که نهی دل بر آشنایی او

شماره ۴۱: تا نیفتادت ز کار ای پیر کار از رعشه دست - نامدت باور که ناید هیچ کار از دست تو

شماره ۴۲: حرص چه ورزی که ز سودا و سود - پنج تو شش گردد و هشت تو نه

شماره ۴۳: به مه آن رخ چرا کنم تشبیه - ترک تشبیه ناموجه به

شماره ۴۴: بیشه فقر جای شیران است - شیر این بیشه باش تا باشی