ای مو بر آفتاب تو مشکین‌کلاله‌ای

ای خط به ماه عارض دلدار هاله‌ای

از احسن القصص نکند یاد یوسفش

خواند از کتاب حسن تو هرکس مقاله‌ای

از ماه تا به ماهی و از عرش تا به فرش

هرکس برد ز خوان عطایت نواله‌ای

گفتم مدیح حسن تو طغرایی خطت

دادم به بوسه بر لب نوشت حواله‌ای

اندوختیم خرمن سالوس ساقیا

زآن آب آتشین به من آور پیاله‌ای

ای خوی ز تو طراوت آن چهره برفزود

بر گل نگر تو شبنم و بر لاله ژاله‌ای

چون نیک بنگری دل خونین عاشق است

گر داغدار سر زند از خاک لاله‌ای

جانان جان و مظهر ذاتی و اصل نور

از ماء و طین نه تنها فرخ‌سلاله‌ای

معنی باء بسمله قرآن ناطقی

دست خدا و مظهر لفظ جلاله‌ای

آشفته را نزاده به جز مدحت علی

ای بکر طبع تا تو مرا در حباله‌ای

ای زلف تا قرین تو شد این دل پریش

مجنون دل‌شکسته و حیران و واله‌ای