مرا مبشر فرخنده فال خوش خبری

بگوش هوش رسانید موسم سحری

چه گفت گفت که پیدا شد از سپهر کرم

طلوع کوکب صبح نجاح را اثری

بیمن طالع میمون و فال سعد رسید

[...]

مرا ز خدمت عالیجناب آصف عهد

علاء دولت و دین هندوی مبارک رای

ملامت آن نفس افزود و نفرت آندم خاست

که عزم ثابت او را برفت پای از جای

نشاند بیهنرانرا بجای اهل هنر

[...]

مربی چو محمود باشد گرم

چه سنجد بمیزان من عنصری

چو سنجر هنر پروری کو مرا

که تا بشکنم رونق انوری

بزرگی این هر دو شاعر ز چیست

[...]

ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز

بسان خاک چنین خوار از پی آنی

چو آدمی نخورد نان فرشته را ماند

تو قلتبان نخوری نان و دیو را مانی

نگار ما هر خم چون گره زند بر موی

دل هزار در آرد بعقده هر موی

ز روی لطف چو نیلوفرست بر سر آب

فراز عارض آنسرو یاسمنبر موی

بغیر زلف و رخ همچو سنبل و گل او

[...]

والا شهاب دولت و دین ایکه در کرم

صد همچو معن زایده و آل بر مکی

دارم طمع ز جود تو یک گبر کی شراب

بفرست و بنده را مکن از خویش مشتکی

ور نیست گبر کی بفرست آنچه هست از آنک

[...]

همی گفتم از راه ضجرت شبی

نسیم صبا را بخواهشگری

که لطفی بود بی نهایت اگر

پیامی ز من سوی خسرو بری

کریم جهان انک گر حاتمش

[...]

هرگز این آسمان سرگردان

بمرادم نمیکند دوری

هر سعادت که جست فی الحالم

او ز طوری فکند با طوری

و آن شقاوت که بود طالب غیر

[...]

هر که در عالم رندی قدمی رفته بود

هیچ زاهد نتواند که بنازد بروی

زو فره می نتوان برد ولی وقت سپرد

دنبه بگذارد و به نیز گدازد بروی

گر بزرگی کند اندر نظرش حاتم طی

[...]

هر چه در دولت تو ساخته اند

و آنچه با کس کنی ز نیکوئی

نزد اهل کرم نه‌ای معذور

گر از آن هیچگونه وا گوئی

هزار اهل مروت در آمدند از پای

که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای

گذر زگنبد گردان که نیست منزل عیش

حذر ز مادر گیتی که هست حادثه زای

یکی پرسید ز افلاطون بگاه نزع کای دانا

کجا دفنت کنم وقتی که روی از خلق برتابی

برآورد از جگر آهی حکیم زنده دل وانگه

بگفتش دفن کن هر جا که خواهی گر مرا یابی

مدار ابن یمین زین پس نظر بر تن چو دانستی

[...]

یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران

گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی

حاتم ثانی جلال ملک و دین کان کرم

آنکه هر روزم ز روز رفته بهتر داشتی

گر هزاران غم رسیدی بر دل ابن یمین

[...]

یعلم الله که در وفا داری

زان فزونم که در گمان آری

چشم آن دارم از فراست تو

که مرا بی روش نپنداری

خود مبادا و گر بود جرمی

[...]

باز فراش چمن یعنی نسیم نوبهار

بر چمن گسترده فرشی از پرند هفتکار

بر زمین گوئی که عکس آسمان افتاد باز

شد زمین چون آسمان در کسوت گوهر نگار

ز امتزاج خاک یابی باد را مشکین نفس

[...]

تا نسیم مهرگانرا زرگری آئین شدست

لعبتان باغ را زیور همه زرین شدست

نارون از برف همچون قبه کافور گشت

ابر از باران بسان گنج در آگین شدست

ابر چون کافور سوده میفشاند بر چمن

[...]

مه عید از افق چون گشت طالع

مکن اوقات خویش ای دوست ضایع

به نقد امروز عشرت کن که فردا

که داند تا چه خواهد گشت واقع

یقین می‌دان که سعد و نحس گیتی

[...]

در عشق تو ای صنم چنانم

کز هستی خویش در گمانم

هر چند که زار و ناتوانم

گر دست دهد هزار جانم

در پای مبارکت فشانم

[...]

تا ابروی تو بدلربائی

انگشت نمای چون هلال است

دارد ز جمال تو خجالت

خورشید که مظهر جمالست

ای از تو جهان حسن آباد

[...]

در حضرت با نصرت مخدوم حقیقی

مستجمع انواع هنر بحر فضایل

دستور فلک رتبه علاء دول و دین

آنکس که بود درگه او کهف افاضل

زمین بوس من عرضه دار ایصبا

[...]