خر مطران که آخرت عمر است

سوگوارانه جل و جامه تو

نغمه کرد است کام سیخ زنم

خوه بناکام و خوه بکامه تو

آن خر شاعری که آخر و میخ

[...]

شو رنگها بنزد تو نی نزد مردمان

از ابلهی خزینه علمست مغز تو

شو رنگ تو بدنگوران خزینه شد

تا دزد کم رسد بسخنهای نغز تو

خواجه محمد مؤید که کمتر است

دریا برابر دل تو زاب داشه ای

باز بست همت تو که در زیر بال اوست

بر چرخ نسر طایر و واقع چو باشه ای

بگذشته ای ز معن بمیدان مردمی

[...]

سالار بک ای از در احسنت و زه زه

ای خسرو احسان ترا لشکر انبه

زوار شده خسرو احسان ترا خیل

دست تو وزیر است قوی همت و بشکه

اجرائی کز دست سخای تو رهی راست

[...]

سعد ملک ای وزیر دریا دل

کف راد تو ابر پر ژاله

روید از ژاله کف رادت

پر رخ سائلان تو لاله

بهر گاوی خجندی رواق

[...]

ای شمس دین بنام و بنواز تو ابر به

جامه ات کفن نکوتر و جانت به قبر به

از صوت و صورت تو هزاران هزار بار

غرنده ابر بهتر و درنده ببر به

هرچند مؤمنی چو نداری سخاوتی

[...]

از امت مسیح نبی راهب از تو به

وز امت کلیم نبی از تو جبر به

گردن سطبر کردی از سیم این و آن

با سیلی و مصادره گردن ستبر به

گوئی که صبر کن صلت من بتو رسد

[...]

هان ای کل تا زدم مزن لاف

ای تو بره ریش . . . غراره

در سبلت و ریش خویش بنگر

هست از در عبرت و نظاره

جولاهه کار مانده گوئی

[...]

مار بسی گرد حنائی خبه

راه بسی داد گزر در دبه

سوخت در . . . ون حنائی بدان

کز ره . . . ون خورد بسی ناربه

ولوله در ولوله در ولوله

[...]

اشرف ابریشمی چو کرمک پیله

عمر بتزویر میگذارد و حیله

از پی دانگی چهار و سه زند از سر

بر تن پنگان ز کعبتین هلیله

شاد باش ای مؤید سکنه

ای جوانمرد مهتر هنری

نشود از تو صنعتی پیدا

تا که بر مغز کرمه ای نخوری

تا جوازه بدو تنه بکشند

[...]

ای نجیب مؤید سکنه

میخ کوب کفایت پدری

تا تو نبوی پدر شود بیکار

گر بروی بلا و درد سری

هیچ گوئی براستی تو بدانک

[...]

شمس نامی و نور می ندهی

ابری ای ایر خواره زن ابری

مؤمنم گوئی و نئی مؤمن

گبری ای ایر خواره زن گبری

صبر تو تلخ و بر گوار و غلیظ

[...]

به می خواران فتادم از قضا دوش

نبود اندر میان تار و ترنگی

بناگه تا ترنگان از درآمد

یکی کنگی فرو ژولیده دنگی

ربابی در برش چون کشتی نوح

[...]

رومه سوزک مژه میکنی از نادانی

ای بهر کندن و هر سوختنی ارزانی

جان کن ای کور جگر سوز و سخن نیکو گوی

مژه وارونه چه کردند ترا میدانی

مژه بر هم نزنی شب ز غم هجران را

[...]

ای نظامی کلکی بی سر و بی سامانی

بنعوشاک و جهود و مغ و ترسامانی

خر سامانی با تو بنسب کوس نزد

بچه معنی لقب خویش کنی سامانی

پدر تو بره‌ای یافت به ترکی بفروخت

[...]

نظامیا کل و سامان به بلخ هست دودیه

تو آن کلی و ترا بلخ بار سامانی

به مردمی که اگر از کلی خجسته کلی

وگر ز سامانی سخت نابسامانی

خائی گنده ترسا پرستی

در اسلام را بر خود ببستی

چه دست آویز داری اندر اسلام

زناری در میان آویز دستی

بمستی بر سر حمدان نشستی

[...]

حنائیا خبه شد خلق شاعریت مگر

که یک قصیده بگفتی و دم فرو خوردی

بهژده نوزده ممدوح بر همان خواندی

خجل خجل بدر بیستم همی گردی

قصیده تو بتو گفت من که مامه شدم

[...]

قوامی همچنین بد ساز ماندی

اسیر خرزه یک تاز ماندی

در این یکماهه چندان ایر خوردی

که از دیگر غذاها باز ماندی

در حجره به روی دوستان بر

[...]