از راز محبت که گلی جز خطرش نیست

آن گشته خبردار که از خود خبرش نیست

تأثیر هوس در گرو گفت و شنید است

عاشق دل پیغام و دماغ خبرش نیست

هر شور تغافل نمک زخم نگاهی است

[...]

در حلقه زلف تو دلی چله نشین داشت

دیوانه که اقبال رسا زیر نگین داشت

یک خنده گل دیر برآمد ز شکر خواب

آیینه چو گل سر به سر چین جبین داشت

نقش قدم ما دل پر آبله ما

[...]

لطف سخن و تازگی لفظ و ادا هیچ

بیتابی ما حیرت ما شکوه ما هیچ

از حال خود آیا چه دهم درد سر تو

جز اینکه مکرر بنویسم دو سه جا هیچ

مضمون کتابت بود آشفته غبارم

[...]

در دام تمنای تو گر بر سرم افتد

پرواز غباری شود و از پرم افتد

بر بیکسی خویش بنازم که ندارم

ترسی که هزیمت به صف لشکرم افتد

خورشید ز ضعفم نبرد راه به بالین

[...]

گر دل شکند مهرت از او دور نگردد

خورشید شود ذره و بی نور نگردد

زخمی که بد آموز نمکریزی اشک است

خرسند به صد خنده ناسور نگردد

غم بسته به بازوی دلم حرز شکستن

[...]

عشق تو چراغ دل هر خام نگردد

صیدی است خیالت که به کس رام نگردد

عشقت نگذارد که زنم فال رهایی

تا پاکی نیت ورق دام نگردد

خواهم که برافتد ز جهان رسم دعا هم

[...]

دیوانه ما قحط خریدار پسندد

از سوختگی گرمی بازار پسندد

شایستگی درد به درمان نخرد کس

بیزارم از آن درد که عطار پسندد

گر سینه اقبال کنی چاک نیابی

[...]

هر دل خبر از آینه دید ندارد

هر ذره نسب نامه خورشید ندارد

ناکامی جاوید رسانید به کامم

نومیدیم از وصل تو نومید ندارد

تنهایی تنها نشود رهبر موری

[...]

دلی کز غمش می به ساغر ندارد

الهی که تا حشر سر بر ندارد

چه گل چیند از پنجه دست رسایی

که خاری ز راه دلی بر ندارد

گلم دست خالی است از سیر باغی

[...]

بیدل چه سراید به خیالی که ندارد

شوخی چه کند با پر و بالی که ندارد

رسواست به خود تهمت بیکاری عاشق

کو در دو جهان فکر محالی که ندارد

سوداگر درد است تهیدستی حسرت

[...]

دل زخم که جان داغ که گل خار که دارد

حیرت به کف آیینه دیدار که دارد

از ذره گریبان هوا دامن باغ است

گردم نظر از جلوه رفتار که دارد

دامان شفق چاک گریبان تماشا

[...]

گر دست هوای تو به دلها نگذارد

خمیازه گلها به چمن پا نگذارد

از بسکه زیاد مژه ات محشر نیش است

ترسم که تپیدن به دلم پا نگذارد

سرو تو چه شد کز چمن دیده نروید

[...]

سودای تو ما را به تمنای دگر برد

آیینه حیرت به تماشای دگر برد

هر چند که احرام سرکوی تو بستم

بیگانگی خوی توام جای دگر برد

این زمزمه در گوش که گویم که بفهمد

[...]

ترک غمت از کشتن و بستن نتوان کرد

این توبه به امید شکستن نتوان کرد

هر سایه مژگان تو صیاد غزالی است

در دیده ما سرمه جستن نتوان کرد

برخاسته اشکم به صف آرایی مژگان

[...]

هشیاریم از یاد تو بیهوش برآورد

بیهوشیم از خویش قدح نوش برآورد

هر جا که تماشای رخت باغ نظر شد

حیرت چقدر گل که ز آغوش برآورد

در دیده صاحبنظران موج غبار است

[...]

توفیق در این بادیه رهبر نشناسد

آیینه تجرید سکندر نشناسد

ساقی ز تو آتشکده عشق و خمارم

شوقم لب تیغ از لب ساغر نشناسد

آیینه حسن آفت عشق است وگرنه

[...]

دیوانه او غیر تحمل نشناسد

گر سنگ رسد بر سرش از گل نشناسد

خاموشی ما بسکه در این باغ اثر کرد

کس بوی گل از ناله بلبل نشناسد

در دل غم و در دیده نگه بی تو غریب است

[...]

آنانکه هوس مائده کام شناسند

هر ساغر کم حوصله را جام شناسند

راحت طلبان لذت اندوه چه دانند

این طایفه غم را مگر از نام شناسند

زنار ز تسبیح ندانند اسیران

[...]

صف مژگان تو دل را چمن سینه کند

نگه گرم تو جان در تن آیینه کند

چشم بد دور فلک گوشه چشمی دارد

غم پارینه ما را می پارینه کند

شهد الفت به قوام آمد و حسرت باقی است

[...]

در بزم چو با عارض پر نور نشیند

صد شمع شبیخون زده از دور نشیند

زخمی که بود بی نمک جور تو در دل

شرمنده تر از مرهم کافور نشیند

گردیده ز یاد نگهی وحشی الفت

[...]