تا عشق مرا بر سر بازار نیاورد

حسن از نگه گرم، خریدار نیاورد

پهلو به صبا می‌زند این حرف که گویم

با شانه، که از زلف تو یک تار نیاورد

در خواب، سر زلف تو بسیار گرفتم

[...]

تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند

ای کاش برین شهرت بی‌اصل بمویند

تا کی چمن طاعت ما خوش بنماید

زین باغ ملائک گل اخلاص ببویند

بر نامه ما چند نویسند گناهان

[...]

اصحاب پیمبر همه را نیک مدان فیض

زان قوم بسی بود که از بد بتر افتاد

اصحاب پیمبر همه را نیک مدان فیض

زان قوم بسی بود که از بد بتر افتاد

تا کی چنینم از مژه خون جگر چکد

این شعلة گداخته از چشم تر چکد

داغ طراوت تو بر آن روی تازه‌ام

ترسم گل نظاره ز دست نظر چکد

هر مرغ را که نامة من زیر بال اوست

[...]

دل زخم که جان داغ که گل خار که دارد

حیرت به کف آیینه دیدار که دارد

از ذره گریبان هوا دامن باغ است

گردم نظر از جلوه رفتار که دارد

دامان شفق چاک گریبان تماشا

[...]

آنانکه هوس مائده کام شناسند

هر ساغر کم حوصله را جام شناسند

راحت طلبان لذت اندوه چه دانند

این طایفه غم را مگر از نام شناسند

زنار ز تسبیح ندانند اسیران

[...]

حیرانی ما باغ و بهار است ببینید

آیینه پر از نقش و نگار است ببینید

صحرای عدم مزرعه خار مغیلان

گرد ره ما آبله کار است ببینید

صیاد مرا چشم عدم حلقه دام است

[...]

تا زلف تو بر دوش و برم سایه فکن شد

هر چاک دلم، جادهٔ صحرای ختن شد

دیدهٔ بخت سیاهم چو گران خواب شود

تیغ مژگان رسای تو سیه تاب شود

سر تسلیم، پی سجدهٔ مستانه به خاک

[...]

دیدن نگذارند بر وی گل و باشد

روزی که خزان آید و بر خاک فشاند

من خاک ره آنکه ره کوی تو پوید

من کشته آن دل که گرفتار تو باشد

از ردّ و قبول دگرانش چه تفاوت

آن بنده که در چشم خریدار درآمد

آن شیخ که از خانه به بازار نمی‌رفت

مست است به حدی که رهِ خانه نداند

پرستاری ندارم بر سرِبالینِ بیماری

[...]

در حیرتم آیا ز چه رو مدرسه کردند

جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد

تا تلخی هجران نکشد خسرو پرویز

قدر لب شیرین شکر بار نداند

مجموع مراتب که به هستی شده دائم

امواج و حبابند که در بحر حیاتند

دل آیینهٔ صورتِ غیب است ولیکن

شرط است که با آینه زنگار نباشد

درد ما را چاره درد دیگر است

چون خمار می که از می می‌رود

با دوست رسیدیم چو از خویش گذشتیم

از خویش گذشتن چه مبارک سفری بود

هرگز که شنیده است چنین طرفه که یک کس

هم خانهٔ خویش آمد و هم خانه خدا شد

آن گوهر پاکیزه و آن دُرِّ یگانه

چون جوش برآورد زمین گشت و سمال شد