ای دوست بجملگی تو را گشتم من

حقا که دراین سخن نه ذوق است و نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

با صنع تو هر مورچه رازی دارد

با شوق تو هر سوخته سازی دارد

ای خالق ذوالجلال نومید مکن

آنرا که بدر گََهَت نیازی دارد

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

واله که خود راه ندارد بی تو

جا ن زهره ندارد که بماند بی تو

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با ما در صحبت ا ز سر گیرد

کآتش چو رسد به سوخته اندر گیرد

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله های روز هجران نکنم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رُخت گلی دمد بر گل من

این بس نبود ز عشق تو حاصل من

کاراستهٔ وصل تو باشد دل من

پُر آب دو دیده و پُرآتش جگرم

پُر باد دو دستم و پُر از خاک سَرم

از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

غم کی خورد آنکه شاد و ما نیش تویی

یا کی مُرد او که زندگانیش تویی

در نیسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که بنقد این جهانیش تویی

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی به مُراد عاشقان گردد کار

نام تو شنید بنده دل داد بتو

چون دید رُخ تو دل داد بتو

تو لاله سُرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگر هاست که خون خواهی کرد

بنمای رهی که ره نماینده تویی

بگشای دری که در گشاینده تویی

زنگار غمان گرفت دور دل دل من

بزدای که زنگ دل زداینده تویی

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

مِهر تو به مُهر خاتم جم ندهم

وصلت به دم مسیح مریم ندهم

عشقت به هزار باغ خرم ندهم

یکدم غم تو به هر دو عالم ندهم

زنجیر معنبر تو دام دل ماست

عنبر ز نسیم او غلام دل ماست

در عشق تو چون خطی بنام دل ماست

گویی که همه جهان بکام دل ماست