آزرده ترم گرچه کم آزارترم

بی یار ترم گرچه وفادار ترم

با هر که مرا مهر و وفا بیشتر است

سبحان الله به چشم او خوارترم

ناله عاشق به گوش مردم دنیا

بانگ مسلمانی و دیار فرنگ است

این آذر نیران لهب افروخته اوست

وین فتنه انگیخته آموخته اوست

سرتا سر دشت خاوران سنگی نیست

کز خون دل و دیده بران رنگی نیست

رنجی که به پای مهر سای تو فتاد

نز کاوش بخت مهرزای تو فتاد

این دود دل من است کز چالش زلف

از سینه برآمد و بپای تو فتاد

کی رای به روم، رو به ری خواهی کرد

با ساده و باده ساز می خواهی کرد

با راد خداوند و خدائی که تراست

اکنون نکنی گناه کی خواهی کرد

این مرتبه را دنگی و شوری باید

من گویم و خود تو نشنوی شوردنگی

امرود و بهی کام فره نفزاید

وز قیسی و انگور گره نگشاید

آنرا که ز کوکنار روید زر و سیم

زی پیشه کیمیاگری نگراید

گردن منه ار خصم بود رستم زال

منت مکش ار دوست بود حاتم طی

زیبد دل اگر زبون زاری است مرا

در دیده سرشک سوگواری است مرا

جاوید زیم ز رستگاری نومید

گر در تو امید رستگاری است مرا

با این همه سوز سازگاری چکنم

چون دست نماند پایداری چکنم

گردون چو مرا به خویشتن بازگذاشت

گر زانکه تو نیز واگذاری چکنم

خاک سیه ار ز سیم و زر وام کند

ارزم بدرستی آسمان رام کند

بهرام بنام ساده در بزم آرد

خورشید به جای باده در جام کند

از روزن پشت چنبر درها شد

وز خارش هره شله نرها شد

با آنکه بکاستی کم از کرم شکم

ماری دو فزون نخورده اژدرها شد

آشانه باز است به بومان ندهم

صد چیست به صد هزار تومان ندهم

در دهر چو من یکی و آنهم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

آنرا که سر زلف تو زنجیر بود

در خانه به زنجیر نگه نتوان داشت

رنگ از گل و بو زمشک و نور از خورشید

رسمی است قدیم و عادتی معهود است

از کرمت دور نیست گر بپذیری

عذر گناهی که عذر خواه ندارد

می کشم عشق و می ندانستم چیست

می کشم بار و می ندانستم کیست

گر عشق آنست چون توان با او بود

ور یار این است کی توان بی او زیست

پاداش بزرگی اقتضای خردی

عفو از تو پسند آمد و تقصیر از ما