ای صدر اجل قوام دولت

در صدر به جز تو کس نیاید

گیتی چو تو پر هنر نبیند

گردون چو تو نامور نزاید

حاشا که زیان مال هرگز

[...]

جاییست نشسته چاکر تو

جایی که درو طرب افزاید

با مطربه‌ای چو ماه تابان

چنگی تر و خوش همی سراید

اسباب نشاط جمله داریم

[...]

در مرثیهٔ موئیدالدین

هرکس اثری همی نماید

گفتم که تشبهی کنم نیز

باشد که تسلیی فزاید

لیکن پس از آن جهان معنی

[...]

باد سحری طرب فزاید

غم از دل غمکشان زداید

بادی که به صبحدم برآید

بی باده مرا طرب فزاید

دل در بر من بدو شتابد

[...]

توفیق تو گر نه ره نماید

این عقده به عقل کی گشاید

گر صد لغت از زبان گشاید

در هر لغتی ترا ستاید

چون زلزله ریزد آب ساید

درزی ز خریطه واگشاید

آن کز نسب بلند زاید

او را سخن بلند باید

میدان سخن فراخ باید

تا طبع سواریی نماید

چون تیغ دو رویه برگشاید

ده ده سر دشمنان رباید

نطقم اثر آنچنان نماید

کز جذر اَصَم زبان گشاید

ایزد به تضرعی که شاید

دادش پسری چنانکه باید

دیوانگی‌ای همی‌نماید

دیوانه حریف ما نشاید

لیکن چو ز خواب خوش براید

انگشت ز تشنگی بخاید

پذرفت که موسم حج آید

ترتیب کند چنانکه باید

در هر غزلی که می‌سراید

صد پرده‌دری همی‌نماید

به گر نفسیت خوش برآید

تا خود نفس دگر چه زاید

واسباب دبیری‌ای که باید

بسپرد بدو چنانکه شاید

چون عشق تو روی می‌نماید

گر روی تو غایب است شاید

هر جان که نه از لب تو آید

آید به لب و مرا نشاید