گویند که نیکبخت و بدبخت

هست از همه چیز در فسانه

یک جای دو خشت پخته بینی

پخته به تنور در میانه

این بر شرف مناره افتد

[...]

بادا همه ساله ذخرة الدین

آسوده ز فتنه زمانه

شهزاده شیر دل فریدون

آن چون پدر از جهان یگانه

میری که ز قدر درگهش را

[...]

ز آمیزش این چهارگانه

شد خوش‌نمک این چهارخانه

گیرد به بلارک روانه

بخشد به جناح تازیانه

ساقی ز خُم شراب‌خانه

پیش آر میی چو نار‌دانه

پرسید ز محرمان خانه

گفتند یکایک این فسانه

معروف‌ترین این زمانه

دانی که منم در این میانه؟

شد در رهش از بسی خزانه

آن خانهٔ گنج، گنج‌خانه

او نیز بدیهه‌ای روانه

گفتی به نشان آن نشانه

از نغمهٔ آن دو هم ترانه

مطرب شده کودکان خانه

چون باز شدند سوی خانه

شد در صدف آن دُر یگانه

مجنون ز شکایت زمانه

بیتی دو سه گفت عاشقانه

خورشید درفش ده زبانه

چون صبح دریده ده نشانه

گرد آورم از چنین بهانه

مشتی علف از برای خانه

از دُر طلبان آن خزانه

دلاله هزار در میانه

گفتند «چراست در میانه

او کم‌ شده و تو بر نشانه؟»

سگ دوست شد و تو آشنا نه

سگ را حق حرمت و ترا نه

روزی دو در این رحیل خانه

می‌باید ساخت با زمانه

مجنون ز نشاط این فسانه

برجست و نشست شادمانه

گفت ای غرض مرا نشانه

وآوارگی مرا بهانه