هر کودکی از امید و از بیم

مشغول شده به درس و تعلیم

که‌آموخته شد چو خرد، با سیم

کالای بزرگ را بود بیم

کم، خازن آن خزینهٔ سیم،

از آهن تیز ، می‌کند بیم

از ساعد و زلف کرد تسلیم

زنجیر ز مشک و طوقش از سیم

نی مال و نه زر نه گنج و نه سیم

آسوده ز خوف و ایمن از بیم

ما جام جهان نمای ذاتیم

ما مظهر جمله صفاتیم

ما نسخه نامه اللهیم

ما گنج طلسم کائناتیم

هم صورت واجب الوجودیم

[...]

ما را که به تختگاه تعلیم

بنهاده به فرق تاج تکریم

فارغ ز امید و ایمن از بیم

بنهاده سری به خط تسلیم

ناصح که نهد اساس تعلیم

از صورت حال ما کند بیم

زد شعله درون لیلی از بیم

کان قوم ز عقل و دین به یک نیم

خونم شده قطره قطره از بیم

در رگ چو رقوم سطر تقویم

از شب روزم نموده صد نیم

زان گونه که بر محک خط از سیم

ای روشنی چهار اقلیم

از توست فروغ تخت و دیهیم

ناخورده شراب ناب مستیم

نادیده خدا خداپرستیم

خورشید با ما سجود دارد

هر چند که ما ز خاک پستیم

در کفر سواد اعظم عشق

[...]

ما مهر سپهر لامکانیم

بیرون ز جهان جسم و جانیم

مفتاح رموز کنت کنزیم

مجموعه سرکن فکانیم

از هر نظری بصیر و بینا

[...]

ما پاک دلان بی ریاییم

مرآت جمال کبریاییم

در طور تقرّب و تجرّد

مدهوش تجلّی خداییم

از خویش تهی، زدوست سرشار

[...]

ای صاحب تخت و بخت و دیهیم

سلطان سریر هفت اقلیم

ای جلوه ای از رخ تو جنت

وی رشحه ای از لب تو تسنیم

آداب حقوق و بندگی را

[...]

ماریم و هوای گنج دایم

چون مارگزیده رنج داریم