شعرم به همه جهان رسیدست

مانند کبوتران مرعش

شوخ آن باشد که وقت پاسخ

ما را بدهد جواب ناخوش

شکر ز لبش چو خواستم گفت

[...]

تا او شده شهسوار ابرش

بگذشت محیط آب از آتش

گویند که بود تیر آرش

چون نیزه عادیان سنان‌کش

می‌باش طبیب عیسوی هُش

اما نه طبیب آدمی‌کش

خوشدل نزیَم من بلاکش

وان کیست که دارد او دل خوش

می‌ساخت میان آب و آتش

گفتی که پری است آن پریوش

بر هر سخنی به خندهٔ خَوش

می‌گفت بدیهه‌ای چو آتش

نوفل ز چنین عتاب دلکش

شد نرم چنانکه موم از آتش

کاینک من و لشگری چو آتش

حاضر شده‌ایم تند و سرکش

سرسامی و نور چون بود خَوش!؟

خاشاک و نعوذ بالله آتش!؟

برخاست چنانکه دود از آتش

چون دود عبیر بوی او خوش

چون ابر سیاه زشت و ناخَوش

چون نفت سپید کان آتش

شب‌خوش مکنم که نیست دلکش

بی‌تو شب ما و آنگهی خوش

هر صبح کز این رواق دلکش

در خرمن عالم افتد آتش

می‌شد سر زلف در زمین کش

چون شرح دهم تو را که آن خوش

از تیزی و تازگی که او بود

گویی همه آب بود و آتش

پر کرده ز چشم نرگسینش

[...]

کاریست چو خط او معما

حالیست چو زلف او مشوش

دیده همه پرخیال معشوق

سینه همه پرشرار آتش

ای بسته ز توبه بیست ترکش

بستان قدحی رحیق و درکش

زیرا که فضای بی‌امانست

آن زلف معنبر مشوش

ای شاهد وقت، وقت شه رخ

[...]

می‌باش چو شاخ سبز دلکش

کاتش ز نی‌اش نگیرد آتش

مرغی که ز سبزه داشت مفرش،

زندان قفس کجا کند خوش؟

مطرب غزلی کشیده دلکش

مجنون به نشید خویشتن خوش