ماهی که شد از غمت سمندر

آتش دارد چو شمع در سر

گر حرف ز کلّه پز کنم سر

گردد به دهانم آب کوثر

از وی نشود دلش مکدّر

آن شوخ اگر به برّدش سر

شد جمع دل خراب مضطر

شیرازه شد این کتاب ابتر

صد فکر ازو مراست در سر

چون تخم که در کدوست مُضمر

فربه چو شود چو بدره ی زر

در دیده ز فربهی ست لاغر

باشد ز خیال مسگرم سر

پر شور تر از دکان مسگر

ناید بَحَرم به دیده ی تر

چون صوت مگس به گوش مسگر

در حلقه ی امر و نهی شان در

افراد جهان چو بند دفتر

فریاد کشیده از دلم سر

چون سر ورق از میان دفتر

بعد از نگهش نگاه دیگر

باشد چو حواله ی مکرّر

زین پس زشتست اگر کنی سر

یک حرف ازین مقوله دیگر

افتاد چو یافت بحث "تقریر"

راهم به مدرّسین تفسیر

در ده قدحی به رغم اختر

روشنگر آفتاب انور

باشد که ز آب و گل کشد سر

نعت شَهِ انبیا دهد بَر

آیینهٔ دل، کشم چو در بر

زنگ همه طوطیان کنم کر

تا آنکه ز لطف فیض گستر

پای تو مگر درآورد سر

مملوک صفت، سپهر اخضر

بسته ست حمایل از دو پیکر

زان تیغ که ادرا جهاد اکبر

تنهای هوس فتاده بی سر

افسرد، گل نشاط در سر

زین شاخ نه برگ ماند و نه بر