هر عقل که بی تو، عقل برده

هر جان که نه مردهٔ تو، مرده

وین هفت رواقِ زیرِ پرده

آخر به گزاف نیست کرده

زوبینش به زخم نیم خورده

شخص دو جهان دو نیم کرده

حرف از ورق جهان سترده

می‌بود نه زنده و نه مرده

می‌خورد غمی به زیر پرده

غم خورده ورا و غم نخورده

ای پیش تو دشمنِ تو مرده

ما را همه کشته‌گیر و برده

که‌ای پای به دوستی فشرده

پذرفتهٔ خود به سر نبرده

مجنون چو شب چراغ مرده

افتاده و دیده زاغ برده

تو گفته دعا و اثر نکرده

من کشته درخت و بر نخورده

سگ با خرگوش صلح کرده

آهوبره شیرِ شیر خورده

ز آیینه غبار زنگ برده

گنجینه به جای و مار مرده

غلتید چو مور خسته کرده

پیچید چو مار زخم خورده

فریاد ز یار خشم کرده

سوگند به خشم و کینه خورده

برهم زده خانه را و ما را

حمال گرفته رخت برده

بر دل قفلی گران نهاده

[...]

ای بی تو حیات‌ها فسرده

وی بی‌تو سماع مرده مرده

ما بر در عشق حلقه کوبان

تو قفل زده کلید برده

هر آتش زنده از دم توست

[...]

دونان نخورند و گوش دارند

گویند امید به که خورده

روزی بینی به کام دشمن

زر مانده و خاکسار مرده

ساقی میِ شوق ناک در ده

بر سرکش و ده به دست و سر ده

نقل از لب یار خوش تر آید

از پسته ی خویشتن شکر ده

جانی ز دهان جام بستان

[...]

هم نان کسان حلال خورده

هم خوردهٔ خود حلال کرده

او داشته دل، ولی سپرده

این، یافته جان، و لیک مرده

ارخای عنان نفس کرده

مست از می جهل و می نخورده

ای در پس هر لباس و پرده

بر دیدهء دیده جلوه کرده

خود را بلباس هر دو عالم

آورده بهر زمان و برده

در دیده ما بجز یکی نیست

[...]