و آن نیز ز جوش ناتوانی

چندی بطپید و گشت قفانی

گویی که ز دیده ها نهانی

در قالب اوست روح مانی

ابواب دلم کند نهانی

از مفرده ی حساب ثانی

از عاشق آن نگار جانی

دور است قیاس اقترانی

رمح قلمم به حکمرانی

خوابانده درفش کاویانی

خرگه زده ای به بی نشانی

بیرون ز مکان لامکانی

در دست تو سنگ، سبحه خوانی

با لعل تو نخل، نکته دانی

حلال رموز باستانی

مفتاح کنوز آسمانی

امروز وسیلهٔ امانی

مردم رمه اند و تو شبانی

آخر نه درای کاروانی

تا کی چو درای در فغانی؟

سالت به نشاط و کامرانی

از صد گذرد، دگر تو دانی

ای خفته دراین سرای فانی

برخیز که رفت زندگانی

عمرت بچهل رسید و ترسم

در جهل چو کودکان بمانی

پیرانه سر از خدا طلب کن

[...]

ساقی ز چه روی سرگرانی

بگذار سبک ز سرگردانی

بین چهره زردم و درافکن

درجام شراب ارغوانی

نبود عجب ار ز باده یابند

[...]

ای نام تو ورد هر زبانی

بی نام تو کی بود زمانی

درهیچ دهن مجو نشانش

بی نام تو گر بود زبانی

گویا برخ از هلال ابرو

[...]

من فاش کنم غم نهانی

حاشا نکنم که خود تو دانی

با تو بزبان چه راز گویم

هم راز منی تو هم زبانی

نیک و بد من تو میشناسی

[...]

ای وصل تو اعظم امانی

سرمایه و عیش و کامرانی

گر بی تو به عمر جاودانی

یک لحظه زیم به شادمانی

یارب نخورم بر از جوانی

افسوس تو حال ما ندانی

مقصود چه سود خون فشانی؟

ما را چه هوای گلستانی

مرگی است به نام زندگانی

[...]

هریک به زمان خویش بودند

تو مهدی آخر الزمانی

آنان که درین جهان فانی

جویند حیات جاودانی

با هرچه یکی شوی همانی

زنهار مباز زندگانی