بر جان من شکسته دل باز

کردی تو شراب خوردن آغاز

جانا، مخور این قدح که مستی

لب را بزن و به من بده باز

شد نوبت شربت پسینم

[...]

ای داده به دل خزینهٔ راز

عقل از تو شده خزینه پرداز

و آن حرف کش جریده پرداز

با خازن علم بود هم راز

از روح قدس شنیدم آواز

کای کرده لب تو گوش من باز

اکنون که نداری از خرد ساز

می پروردت زمانه در ناز

دندانه گشای قفل این راز

زین گونه در سخن کند باز

سر تا به قدم کرشمه و ناز

هم سر کش حسن و هم سرانداز

چون رفت به گوش هر کس این راز

وز هر طرفی برآمد آواز

بیمار ز هر چه داری اش باز

لب را به همان خورش کند ساز

گر در پی او شوی به پرواز

باشد که هنوز یابیش باز

کاندازه کرا بود، درین راز،

کز پردهٔ ما بر آرد آواز؟

گوید که: اگر دل آیدش باز

من دخت خودش دهم به صد ناز

چشمت چو کند به روی من ناز

در روی تو، دیده چون کنم باز؟

آهی زد و سوخت پردهٔ راز

وز پرده برون فتادش آواز

گشت آن پری از دو چشم غماز

دیوانه خویش را فسون ساز

از هر نمطی سخن شد آغاز

آمد به میان جریدهٔ راز

چون، مرغ سحر، شد ارغنوان ساز

از موذن کو، برآمد آواز

آن خانه فروش کیسه پرداز

آمد قدری به خویشتن باز

گر جور کنی و گر کنی ناز

اینک من و دل بهر دو دمساز

زین نو غزلی که کردی آغاز

نو گشت مرا غم کهن باز