گیرم که درون سینه داری

صد دوزخ موج زن حصاری

فیلان در گل به جا نسپاری

گنبد به مزارشان عماری

گر واله ی لاله ی بهاری

مشغول شدی به گل شماری

شد تیره ازین سیاه کاری

چون دست به وقت زر شماری

عشق است و هزار سوگواری

یک جان و هزار بی قراری

دریاب حزین، که در چه کاری

روی دل خویش با که داری

چون خود بگهر بزرگواری

آن به که گهر بچشم ناری

چون دیدهٔ راه بین نداری

ناید قرشی به از بخاری

صد جان ز من و ز تو شراری

خشم ملکی و خوی یاری

از خاک چه کم شود غباری

برخیزد اگر ز رهگذاری

از چند که به افغان و زاری

کرد از پی آب بی‌قراری

در جوی تو آب عدل جاری

وین هفت سفینه ات جواری

یک رَه نه ز روی اختیاری

بُگذشت میان کشت زاری

بایست نخست کردش احیا

ز اصلاح مزاجی و اداری

و آنگاه به پای داشت او را

با تقویت درستکاری

وز برق تجددش سراپا

[...]

شد خطه مغرب از تو پر نور

ای چشمهٔ نور کردگاری

تا چند در این شبان دیجور

ما مشرقیان کشیم خواری

گر خاصهٔ غرب نیستی‌، هست

روشن ز چه غرب و شرق تاری

مشرق به مغاک تیره پا بست

مغرب زده بر فلک عماری

ای باد صبا ز روی یاری

وز راه وفا و دوستداری

خود میدروی هر آنچه کاری

جز کشتهٔ خویش بر نداری

شداد نماند در شماری

با کار قضا نکرد کاری

نمرود و بلند برج بابل

شد خاک و برفت با غباری

مانا که ترا دلی پریشان

[...]