تا چند کنم ز مرگ فریاد

چون مرگ ازوست مرگ من باد

در خانهٔ دین به پنج بنیاد

بستی در صد هزار بیداد

بر جلوهٔ این عروس آزاد

آباد‌تر آنکه گوید آباد

نیرو شکن است حیف و بیداد

از حیف بمیرد آدمیزاد

شد چشم پدر به روی او شاد

از خانه به مکتبش فرستاد

قانون مغنیّان بغداد

بیّاع معاملان فریاد

ای هم من و هم تو آدمیزاد

من خار خسک تو شاخ شمشاد

فرمود به دوستان همزاد

تا بر پی او روند چون باد

دل را به کسی چه بایدت داد

کاو ناورَدَت به سال‌ها یاد

چاره طلبید و کس فرستاد

در جستن عقد آن پری‌زاد

وآنگه ز مدینه تا به بغداد

در جمع سپاه کس فرستاد

کردند بسی خروش و فریاد

که‌ای داورِ داد ده، بده داد

گر هیچ رسی مرا به فریاد

آزاد کنی که بادی آزاد

آن گردن‌ِ طوق‌بند آزاد

افسوس بود به تیغ پولاد

آهوتک خویش را بدو داد

تا گردن آهوان شد آزاد

مجنون چو رسید پیش صیاد

بگشاد زبان چو نیش فصاد

از پای گوزن بند بگشاد

چشمش بوسید و کردش آزاد

چون سیل خراب کرد بنیاد

دیوار چه کاهگل چه پولاد

و او را شده در خراب و آباد

جز نام و نشان لیلی از یاد

چون ناوردت به سال‌ها یاد

زو یاد مکن چه کارت افتاد؟