چون بچهٔ کبوتر منقار سخت کرد

هموار کرد پرّ و بیوکند مویِ زرد،

کابوک را نخواهد و شاخ آرزو کند

وز شاخ سوی بام شود باز گردگرد

مشکین شود چو باد بزلف تو بگذرد

عاشق شود کسیکه بروی تو بنگرد

بر غالیه بماند بر عارض تو باد

گاهش برو بمالد و گه باز بسترد

گر پشت یابد از رخ تو لاله بشکفد

[...]

جز سوی نام نیک خردمند ننگرد

نام نکو بماند و این عمر بگذرد

سالار لولیان را گفتم برای خرد

از میخ هجو من خر خمخانه را بدرد

گفتا که میخ هجو تو . . . ون خوار آنخرست

. . . ون ما چی خاردان بره کش حرب فشرد

خر فرد بود میره با سهل دیلمی

[...]

ای از عدد یکی به هنر صدهزار مرد

دارند معطیان ز عطاء تو پیش خورد

از رشگ حرمت تو بزرگان مملکت

چون صبح و شمس بارخ زردند وبادسرد

از اولیای دولت در هیچ روزگار

[...]

ای آفتاب بر سر دیوار گشته زرد

برخورده از جهان جوان طبع سالخورد

پیریت می کند اثر از دور روزگار

واندر دل تو هیچ نصیحت اثر نکرد

برخوردی از جهان و هنوزت امید هست

[...]

معلوم من نشد که زمانه کجاش برد؟

در بزم روزگار کجا خورد صاف و درد‌؟

دست امل ورا به کدامین طرف فکند

پای اجل ورا به کدامین زمین سپرد؟

معلوم من نشد که بر آن پیر سالخورد

دهر مشعبد و فلک بلعجب چه کرد؟

در کأس روزگار کجا دید زهر و نوش

وزکاسه سپهر کجا خورد گرم و سرد؟

شاه جهان اتابک اعظم که در نبرد

گرزش برآورد ز سر بدسگال گرد

خیاط روزگار به بالای هیچ مرد

پیراهنی ندوخت که آن را قبا نکرد

بنگر هزار گول سلیم اندر این جهان

دامان زر دهند و خرند از بلیس درد

گل‌های رنگ رنگ که پیش تو نقل‌هاست

[...]

جُوشَن بیار و نیزه و بَرگُستوانِ وَرد

تا روی آفتاب، مُعَفَّر کُنَم به گَرد

گَر بُردبار باشی و هُش‌یار و نیک‌مَرد

دشمن، گُمان بَرَد که بِتَرسیدی از نَبَرد

خون دار اگرچه دشمن خردست زینهار

مهمل رها مکن که زمانش بپرورد

تا کعب کودکی بود آغاز چشمه سار

چون پیشتر رود ز سر مرد بگذرد

از من بگوی حاجی مردم گزای را

کاو پوستین خلق به آزار می‌درد

حاجی تو نیستی شتر است از برای آنک

بیچاره خار می‌خورد و بار می‌برد

از من بگوی حاجی مردم گزای را

کاو پوستین خلق به آزار می‌درد

حاجی تو نیستی شتر است از برای آنک

بیچاره خار می‌خورد و بار می‌برد

بر یاد دوستان نفسی می زنم به درد

خوش وقت دوستان که کسی یاد ما نکرد

ای باد بگذر امشب و با دوستان بگوی

تا می خوردند می که خردمند غم نخورد

گر فرصتی درافتد و باشد مجال آن

[...]

یک ره برآورد ز تو هم روزگار گرد

بسیار چون ترا که سزا در کنار کرد

یارا ، محققان غم دنیا نخورده اند

مجنون حقیقت است که اندوه یار خورد

آتش که بر خلیل نبی کرد گل ستان؟

[...]

ایدل چو ممکنست که روزی بشب بری

کایام جز بکام تو یک گام نسپرد

نومید بس مباش بشادی گذار عمر

شاید که عمر تو هم از آنگونه بگذرد

تا هیبت تو چشم سوی آفتاب کرد

هر آفتاب زرد شود آفتاب زرد

روی تو آب چشمه خورشید می‌برد

لعلت به خنده پرده یاقوت می‌درد

گر بنگرد عروس جمالت در آینه

خودبین شود هر آینه، آن به که ننگرد

گر لاله با عذار تو شوخی کند و را

[...]

گفتم به غم که از همه ابنای روزگار

با من وفا کسی چو تو یاری به سر نبرد

غم گفت چون کنم که غریبی و بی نوا

بی مونسی چگونه توانی دمی سپرد

گوی مراد در خم چوگان آن کس است

[...]