اظهار شوق این همه از فیض هرزه نیست

هم قصه غریب و حدیث عجیب هست

اظهار شوق این همه از فیض هرزه نیست

هم قصه غریب و حدیث عجیب هست

افسوس کان یگانه ازین خانه رخت بست

این گوژپشت بین که چه سان پشت ما شکست

صد حیف از آن فطانت و آن فهم و (آن) ذکا

افسوس از آن لطافت طبع بلند دست

می‌بود اگر به دولت چندی درین جهان

[...]

گفتم با آن کلال پسر ای نگار چست

گفتا شکسته تو به خمدان شود درست

شوخ حلیم ساز که پیوند اوست سست

کار من شکسته ازو می شود درست

تا دست می دهد می و معشوق می پرست

از کف منه پیاله و فرصت مده ز دست

کردی چو صید خو دل ما را مده ز دست

مشکل فتد به دام چو صیدی ز دام جست

دامن کشان مرو ز بر من خدای را

[...]

جانم ز تن درآمد و در سر هوای تست

خاکم به باد رفت و هنوزم هوای توست

چاکم به دل اگر چه ز تیغ جفای تست

در دل مرا هنوز هوای وفای تست

ای بی وفا چنانکه تو بیگانه دوستی

[...]

بی قرارم از فراق یار یار من کجاست

مایه ی آرام جان بی قرار من کجاست

روزگاری شد که روز من سیاه است آن کزاو

تیره شد هم روز من هم روزگار من کجاست

بود از شمع رخ ماهی فروزان محفلم

[...]

جام جهان نماست ضمیر منیر دوست

اظهار عرض حال در آنجا چه حاجت است

این علم اگرچه اول آسان رسد بدست

بر این امید فارغ هم میتوان نشست

تا با رقیب یار دمی گرم صحبت است

آهی زدل بر آر که فرصت غنیمت است

از قصر طاقدیست و خورنق نشان نماند

کاخی که پایدار بماند محبت است

باز آمدی و نیست متاعی بغیر جان

[...]

کیفیتی که دیدم از آن چشم نیم مست

با صدهزار جام نیارد کسی به دست

یک جسم ناتوان ز سر راه او نخاست

یک صید نیم‌جان ز کمین‌گاه او نجست

کو آن دلی که نرگس فتان او نبرد

[...]

صوفی مباش منکر رندان می پرست

کاندر پیاله پرتوی از روی یار هست

رند و است جرعهٔ می از اسباب دنیوی

و آن هم بیفکند ز کف آنگه که گشت مست

شیخ است و صدهزار تعلق ز نیک وبد

[...]

دنیا و دین دو پلهٔ میزان قدرتست

این پله چون به خاک شد آن پله بر هواست

بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست

این پنج روز عمر که مرگ از قفای اوست

درویش را که ملک قناعت مسلم است

درویش نام دارد و سلطان عالمست

در عشق خانقاه و خرابات فرق نیست

هر جا که هست پرتوِ روی حبیب هست

حافظ هر آنکه عشق نورزید ووصل خواست

احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست

کز هرچه هست به ز زبان کوتهیش نیست

گیرم ز روی عقل همه زیر کیش هست

با کیدِ روزگار به جز ابلهیش نیست