بارد! چه؟ خون! که؟ دیده! چسان؟ روز و شب! چرا؟

از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا

نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که‌؟ از علی

مامش که بود؟ ‌فاطمه‌ جدش که‌؟ ‌مصطفی!

چون شد؟ شهید شد! به کجا؟ ‌دشت ماریه

[...]

سلطان چرخ دوش چوشد سوی خاورا

روی سپهر شد ز ثریا مجدرا

چشمم زهجر ان بت بی مهر ماه چهر

اختر گهی شمرد وگهی ریخت اخترا

گاهی ز گریه بودم چون ابر نوبهار

[...]

انبار دار صاحب دیوان کشیده تیغ

خون ریزد از خلایق وباکش نه از خدا

یا رب نجات ده به خلایق ز مرگ او

یا رحم ده به صاحب دیوان به حال ما

گفتم بعقل دوش که ای آیت هدی

گشت اول از مشیّتِ که ، کفر و دین بنا ؟

کی نور دین و ظلمت کفر انتشار داشت

گر حکمت حکیم نمیکردی اقتضا

از قدرت که بر سر بازار اختلاف

[...]

تو امر بر قدرکنی او نهی برقضا

تو رنج را شفائی و او گنج را بلا

تو برخصیم خوفی و او بر محب رجا

توطیش را فنائی و او عیش را بقا

جای تطاولت به از این مملکت کجا

وقت دلیریت به از این روزگارکی

سرپا بر هنگان درش از ره رضا

یکسر زنند بر سر کونین پشت پا

هم بندگان مجرم آن شاه ذوالعطا

هستند گرچه خویش ز سر تا بپا خطا

اندر طلب چو پاک ز هستی شدم فنا

برداشت سر بسوی من آن خسرو بقا

آنسان که درد خسته دلانرا کند دوا

گفتا که کیستی و چه حاجت ترا بما

ای صورت تو معنی والشمس والضحی

مرآت حق نما، تویی از مظهر خدا

جلوات مظهر تو چو خورشید منکشف

آیات جلوه تو ز هر ذره برملا

نزدیک تر ز من، به منی ای ز من بری

[...]

ظلمی که بر حسین علی شد به کربلا

کس در جهان ندیده چنین ظلمی برملا

تنها همین نه مردم ایران بپا کنند

بزم عزای سبط نبی را به خانه ها

در هند و، سند و، بلخ و، بخارا و، زنگ و، روم

[...]

جایی که کردگار بگوید تو را ثنا

من کیتم که مدح و ثنایت کنم ادا

مهر و محبت تو به قلبم گرفته جا

در دوستی تو بود اشعار من گوا

اصحاب و اقربا و جوانانش از جفا

پرپر شدند همچو گل، از تیغ اشقیا

کردند در رکاب شه عشق، جان فدا

یک تن بجا نماند از آن قوم باوفا

خاموش «ترکیا» که از این نظم غم فزا

اجزای آسمان شود از یک دگر جدا

هنگامهٔ قیامت کبری شود بپا

افتد خروش و ولوله در عرش کبریا

یارب به آن سری که بریدند از قفا

گه در تنور رفت و، گهی نوک نیزه ها

هر سال و، ماه و، هفته و، روز و، شب از وفا

دارند بزم ماتم سلطان دین بپا

می گفت و می گریست که شمر از ره جفا

کردش به تازیانه ز نعش پدر جدا

نائب مناب ختم رسل شاه اوصیا

مسند نشین عرصه کن مظهر خدا

اول ظهورهستی مطلق ز ماسوا

آخر نشان وحدت واجب ز اولیا

ای طره نو فتنه و بالای تو بلا

سروچگل غعزال ختن آهوی ختا

پرده ز رخ بنه گره از زلف برگشا

با کاروان هند بگو ای صبا میا

بس کن از این مکابره ای غوک ژاژخا

خامش‌، گرت هزار عروسیست‌، ور عزا

ای دیو زشتروی‌، رخ زشت را بشوی

ورنه در آب جوی مزن بیش دست و پا

آن غوک سبزپوش برآن برگ پیلگوش

[...]

ای مایه امید دل ای رحمت خدا

ای اولین تجلی حق ختم انبیا

ای کنیت مقدس و اسماء اقدست

بوالقاسم و محمد و محمود و مصطفا

آید چو نام نامی جان پرورت بگوش

[...]