از بیم آصف ای تتری ترک نوشخند

چندی دراصفهان نفکندی بکس کمند

نز زنده رود کشته بدت تا بهیرمند

نه ازهری زدی علم جور تا هرند

در مرزکاوه خون سیاووش کن بجام

ز افراسیاب غمزه نما عزم قتل عام

خوارزم تست ملک ورا چون سلیل سام

نه گیووش زمژه بما رمح انتقام

شهناز عدل میر چو میخواست زار غنون

رفتی از این حصار همایون بلد برون

عشاق بدبشور حسینی زتو مصون

طبع مخالفت بموالف نزدجنون

حالی ثنا شمارم اگر گوئیم هجا

ایدون شفا شناسم اگر خواهیم فجا

نبود زخوف ظلم تو بر هستیم رجا

رفت آنکه داشت عدل بدرگاهش التجا

خیز و بچهره ذو ذنب طره تاب ده

جای دو اهرمن بیک انور شهاب ده

مریخ رابتیر مژه انقلاب ده

وز زهره ذقن بقمر التهاب ده

جوزا صفت بتیغ کن اخیار را دو لخت

اشرار را باوج ثریا گذار تخت

با سهم قوس کین بتن کعبه دوز رخت

سستی مکن بپای بمیزان جور سخت

گرچه کنون بدام تو خلقی بود اسیر

برنا نداند آهوی شیر افکنت ز پیر

یکسان پرد خدنگ تو از ناوک و حریر

پیش خطب نفس نکشد از ندم عبیر

مسعود خطه ای که پذیرد ورود او

معبود بنده که نماید سجود او

اسرار غیب جلوه گر است از شهود او

کافی است چون مواعد یزدان عهود او

ای ساز کرده دولت تو بربط شباب

دعد جهان نو اخته برنام تو رباب

بگرفته بکر فضل بکاخت ز رخ نقاب

جاهت بجعد شاهد فر ریخته گلاب

تا برفشاندی از سر این مرز و بوم ذیل

گفتی که برد بیخ و بن مکرمات سیل

خسروان وزن یافت تغلب بقسط کیل

هیهات وجه جست تبدل بوای و ویل

زاردی بهشت برد تموز عدم حیات

خرداد مانده زآذر مرداد هجر مات

مهر ازسپهر قوه فرا بستد از نبات

بر عندلیب راغ زندتیر ترهات

تا مسافران ز ره آید بشیرها

تا زان بشیرهاست چو منت پذیرها

تا در دول مراوده است از سفیرها

تا از ملل شک است و یقین در ضمیرها