راه قِدَم پیشِ قَدَم در‌گرفت

پردهٔ خلقت ز میان برگرفت

جنبش اول که قلم برگرفت

حرف نخستین ز سخن درگرفت

باد، نقاب از طرفی برگرفت

خواجه سبک عاشقی از سر گرفت

هر ستمی که به جفا درگرفت

دل به تبرک به وفا برگرفت

فیض کرم را سخنم درگرفت

بار من افکند و مرا برگرفت

در ملک این لفظ چنان درگرفت

کاه برآورد و فغان برگرفت

پیرزنی را ستمی درگرفت

دست زد و دامن سنجر گرفت

خواجه ره‌ِ بادیه را درگرفت

شیخ زرِ عاریه را برگرفت

پیر وضو کرد و کفن برگرفت

پیش ملک رفت و سخن درگرفت

آنکه رصد‌نامهٔ اختر گرفت

حکم ز تقویم کهن برگرفت

خانه دل باز کبوتر گرفت

مشغله و بقر بقو درگرفت

غلغل مستان چو به گردون رسید

کرکس زرین فلک پر گرفت

بوطربون گشت مه و مشتری

[...]

پرده ز روی شفقت بر گرفت

اشک فشانان ببرم در گرفت

چون ز سخن زاد سخن در گرفت

پرده ازین راز سخن برگرفت

عقده ز همیان درم برگرفت

جلوه به میدان کرم در گرفت

یک بط از آن چوب یکی سر گرفت

وان بط دیگر سر دیگر گرفت

بحر ازل موج کرم برگرفت

دامن ساحل همه گوهر گرفت

نوری از آن صبح جبین برگرفت

سنبل شب در چمن تر گرفت

مرده دلی از دلت افسر گرفت

دوش نفس نعش دلت برگرفت

ز آتش رخسار که ساغر گرفت

خانهٔ آیینه چو من درگرفت

کو پر و بالی‌که به آن‌کو رسد

نامه گرفتم که کبوتر گرفت

عشق‌، وفا می‌طلبد، چاره چیست

[...]

ساقی جان پرده ز جان برگرفت

آینه بر دست ز ساغر گرفت

شعله از عکس رخش برفروخت

شعشه ئی در می احمر گرفت

بوئی از آن می بچمن برد باد

[...]