چرخ چنینست و بدین ره رود

لیک ز هر نیک و ز هر بد نوند

زندهٔ نام جبروتش احد

پایهٔ تخت ملکوتش ابد

شیر مگر تلخ بدان گشت خود

کز پس مرگش نخورد دام و دد

دل ز غم عشق تو کی جان برد؟

تا که جفای تو برین سان بود

دست کش از دامن تو کوتهست

هر نفسی سوی گریبان برد

لذّت جان کی بود آنرا که او

[...]

طبع تو را تا هوس نحو کرد

صورت صبر از دل ما محو کرد

ای دل عشاق به دام تو صید

ما به تو مشغول و تو با عمرو و زید

ما به تو هستیم و تو هستی به خود

غیر تو را هست نگوید خرد

غیر یکی در دو جهان هست نیست

گرچه نماید به ظهور آن دو صد

ذات یکی و صفتش بی شمار

[...]

روز پدید آرد و روزی دهد

خلق جهان را به کرم نیک و بد

قطع تعلق ز همه نیک و بد

روز و شبان حافظ اوقات خود

عاقبت کار تو نیکو شود

صوفی اگر صبر کنی بی عدد

درد صبوری چو برون شد زحد

خادمه اش نیز نکردی مدد

عاقبت کار تو نیکو شود

گرچه کشیدی تو غم بی عدد

بنده نوازی کنیم بی عدد

گر بکنی شاد دلم را ز خود

می رسد از دولت عشقم مدد

بنده عشقم ز ازل تا ابد

بود احد عشق ز آغاز کار

لیک برآمد به لباس عدد

دیده دل گر شودت تیزبین

[...]

در خم این دایره هزل و جد

ضد متبین نشود جز به ضد

آن خره کن رخنه که از چار حد

بست میان تو و مقصود سد

ظلم تو را بیخ چو محکم کند

ظلم تو ظلم همه عالم بود

کیست کریم آن که نه بهر جزاست

هر کرمی کاید ازو در وجود

هر چه بود بهر ثنا و ثواب

بیع و شری گیر نه احسان و جود

راه ز اندازه برون رفته ای

پی نتوان برد که چون رفته ای

عقل در این واقعه حاشا کند

عشق نه حاشا که تماشا کند

چالاکی شدند پس بیک گام

از از جوی حدوث باز جستند