کای بلب کف بر سر افکنده خروش

با حریفان شهادت جرعه نوش

هی هی از این مشتری تیزهوش

بخ بخ از این گوهر و گوهرفروش

همچو کَلم بو کن و چون مُل بنوش

بفکن و لُختم کُن و بازم بپوش

‎جوشش بالا شده آن جا خموش

‎لیل خموشیش بتر از خروش

برزگر آن کرد و دگر رَه سُروش

آمَدَش از عالمِ بالا به گوش

زلف چو کافور فشانده به دوش

نوش‌ لبش بسد کافور پوش

پادشه ملک‌ستان‌، داریوش

چون که بپرداخت ز بنگاه شوش

چهره‌نگاران به‌سرانگشت هوش

نقر نمودند بخارا نقوش

گفت که هان ای پسر تیز هوش

تخت پدر را بتحرک مکوش

لنگ نئی از چه برندت بدوش

نه به زمین پای و به رفتار گوش

جان برادر ز صغیر این نیوش

بهر عمل در طلب علم کوش

بانگی از آن هر دو درآمد بگوش

کآمد از آن دیگ دل من بجوش

گفت درخت تو بریدند دوش

زین سخنش رفت ز سر عقل و هوش

حال که بار تو کشد او به دوش

این همه آخر به گرانی مکوش

ابله از ابله سخنی کرد گوش

نیم چراغ خردش شد خموش

سنگ چه نوشابه که آن دزد هوش

شمع خرد را کند از آن خموش

گفت کنی آب محیط ار تو نوش

آنهمه بیرون کنی از راه گوش

دف به کف مطربکی تیز هوش

داشت چنین از ره معنی خروش

لحظهٔی از سینه بر آور خروش

چند همی سوزی و باشی خموش