باز به فرمان قضا زد چو کوس

نوبت شعبان فلک آبنوس

نوبت شعبان معظم زند

پشت فلک کوس قضا را دو، بوس

آیت سبوح قدوس خواند

صبح صبوحی زدگان را خروس

گشت جهان حجله گهی پر مهیز

علم و بیانش چو دلا را عروس

وه چه عروسی که ز سر تا بپاست

قابل آغوش و سزاوار بوس

خامه قدرت پی مشاطگی

هفت قلم ساخت عروسی ملوس

گنج عروسی که زکاووس بود

قسمت گودرز شد و آن طوس

نوذر و پرویز عروس دوم

دولت بادآور و گنج مروس

روی نمائید عروس مرا

هر دو چو ملک پسر فیلقوس

غیرسخن سنج کسش جفت نیست

تیر تهمتن فکند اشگبوس

دوش از او مهر بکارت ربود

کوری هر بوالهوس چابلوس

تازه عروسا به رخ افکن نقاب

تا نرود عمر جهان برفسوس

شهرت این عیش و عروسی گرفت

ژاپن و استانبول و هند و پروس

نیست در این دایره به زین عریس

نیست در این حجله به از این عروس

نیمه شعبان به چنین انجمن

نرخ گهر یافت مطاع سخن

گشت زمین دکه گوهرفروش

بسکه گهر ریخت ز درج دهن

گوهر غلطان حقیقت نشان

لؤلؤ رخشان سعادت ثمن

شمسه الماسش عقد نجوم

شده لؤلویش عقدپرن

دامن دامن همه لعل بدخش

خرمن خرمن همه در عدن

معدن معدن گهر منتخب

مخزن مخزن درر ممتحن

در گران قیمت با آب و رنگ

قابل تحسین همه مرد و زن

زمره مرجان و لئالی به رطل

کهرب و یاقوت و زبرجد به من

معدن فیروزه به نیشابور است

کان عقیق است اگر در یمن

مشتریان کرده مزین رسوم

گوهریان کرده مرصع دمن

مشتریان یکسره خامش چو تو

گوهریان جمله سخن همچو من

گشته زراندوده از آنان زمین

شد گهر آموده از اینان زمن

نیمه شعبان که بر او آفرین

رشک گلستان ارم شد زمین

انجمن قدس مقدس بود

روز چنین رشک بهشت برین

گل به سر تخت چو بهرام رفت

نصرت و فتحش ز یسار و یمین

با دو سر شست و دو زانو دو کف

بر در او ناصیه ساید جبین

باغ پر از میوه و گل شد درست

کاخ همایون شه جم نگین

مشک عنب بنگر و وضع رطب

کرده به کپسول شکر انگبین

صورت بتیغ و خج اندر نظر

گنبد گردون شده گوی زمین

این یک در مرتبه برجی بلند

وآن یک بی شائبه حصنی حصین

دختر بکر ید به زهدان نهان

کرده بسی دختر بکری جنین

باطن آن ظاهر یاقوت ناب

ظاهر آن باطن در ثمین

اشمکشان چشمه آب حیات

پیکرشان منبع ما، معین

انجمن امروز جهانیست نو

نور گرفت از قمر و شمس ضو

هست نو این مجلس و عالم کهن

کهنه دیرینه عجب گشته نو

عقل هر آن بذر که از علم کاشت

داس عمل کرد به عشقش درو

خواست دود جهل به میدان عقل

عشق زدش سخت قفائی که رو

سنبله از دور شبیه است لیک

فرق بسی دارد گندم ز جو

کس نشود مرد خدا را حریف

کس نرسد باد صبا را به دو

عاشق حق را به جهان کفو نیست

خنگ قضا را که ستاند جلو

مشک بهرجا که بود نرخ پشک

فرق قلمدان نکند از قشو

کوه عظیم است چه بیم از نسیم

بهر محیط است چه سود از شنو

مدعی افروخت بس آتش ز دور

دودش پیدا و نه پیدا الو

حبس هنر کس نشده رایگان

به که در این بزم بماند گرو

روی از این انجمن ایدون متاب

این سخن از روی حقیقت شنو

نو بود این مجلس و عالم کهن

تازه به از مانده به از کهنه نو

هست در این عید مرا مستحب

مست شدن زآتش آب عنب

باده اگر رجس بود یا حرام

نیمه شعبان کندش مستحب

آب حیاتستی و ساقیش خضر

صد چو سکندر ز پیش تشنه لب

مست چنان شو که ندانی تو باز

روز سفید و صفت تیره شب

زانکه شد امروز تولد زمام

پادشه ذوالحسب و ذوالنسب

مهدی قائم گل گلزار دین

مظهر حق سیدهادی لقب

ذات شریفش جهت هر جهت

امر بدیعش سبب هر سبب

اسمش سرمایه فضل و کمال

رسمش سررشته علم و ادب

مالک ملک است و مطاع ملوک

صاحب امر است بر ارباب رب

فخر ولد از اب و جد است لیک

فخر بر او کرده کنون جد و اب

باغ نبوت را فرخ نهال

نخل ولایت را شیرین رطب

هان مه شعبان وسط العقد دان

وزپس و پیشش رمضان ورجب

نه مه دیگر همه برگرد وی

دایره بر بسته به طرزی عجب

مهدی هادی گل گلزار حق

برده سبق در گهر از ماسبق

معنی حق آئینه حق نما

عین حق و وحی حق و حرف حق

بی خبرش مضغه نگردد جنین

بی مددش نطفه نگردد علق

بی اثر حکمت فرمان او

رنگ غسق می نپذیرد فلق

نیست گل آلوده ز شبنم به صبح

با رخ او کرده ز خجلت عرق

گر مرق مطبخ فیضش نبود

کس نشدی صاحب حس و رمق

شیر شکاری که به بندد به رزم

گردن شیران دژم بی وهق

بعثش چونانکه دهد گر مثال

مور درد شیر و خورد پیل بق

پادشهی کز سر انگشت عزم

پرده اوهام جهان کرده شق

ای که به اقبال تو مادر نزاد

از همه ماسبق و ماخلق

شمس بهر صبح به درگاه تو

تحفه اخلاص نهد بر طبق

طبع من و حاسد من در سخن

صوت هزار است و صدای وزق

لیک ز خونابه دل شد مرا

دامن جان رشک کنار شفق

زین هنر و فضل و کمال و ادب

بهره نبردیم بجز طعن و دق

کاش که بدهند همه خاص و عام

ابروی مردانه او را سلام

کاش بگویند که از مقدمش

روی زمین شد همه بیت الحرام

کاش بگویند قیامت رسید

کرده به حق مهدی قائم قیام

ای خلف ارشد آدم که شد

آدم و حوات کنیز و غلام

شحنه انصاف تو در روزگار

روی زمین را دهد آخر نظام

در خبراستی که بسعی علی

دین مبین از تو پذیرد قوام

سید سرمد علی نامدار

بر همه کس سید عالی مقام

قادر مطلق شه بر حق علی

ای به کفت خنگ فلک را زمام

در قدمت آیت حسن المأب

با قلمت معنی خیرالختام

ای همه چون بنده و تو چون خدای

وی همه مأموم و تو تنها امام

غیر تو کس نیست عدیم المثال

غیر تو کس نیست علی المقام

انجمن قدس مقدس توئی

روز چنین روضه دارالسلام

«حاجب » این انجمن فیض یافت

نیمه مه قدرت ماه تمام